Definitywnie martwy, Charlaine Harris

Oj, dałam się pochłonąć temu cyklowi! Wielką przyjemność daje mi zarówno jego wersja książkowa, jak i telewizyjna. I nawet konsekwentnie w obu nie lubię głównej bohaterki /a zarazem narratorki/ – Sookie Stackhouse. Osóbka ta jest tak naiwna, przesłodzona i irytująca, że aż dziw zawsze mnie brał, skąd wokół niej tylu interesujących ludzi. Kwestia ta jednak wyjaśnia się nieco w tym tomie, gdyż na jaw wychodzi prawda o niezwykłym pochodzeniu bohaterki. To jednak musiało się tak skończyć – w końcu jakoś trzeba było wyjaśnić, dlaczego takie puste dziewczę tak przyciąga samczą część społeczeństwa. Zapewniam Was, że wyjaśnienie okaże się bardzo interesujące – sami sprawdźcie.

Definitywnie martwy okazuje się być jedną z moich ulubionych części cyklu – napisany jest niezwykle sprawnie, a przy tym logicznie i konsekwentnie. Irytują mnie jednak fragmenty wyjaśniające pochodzenie wszystkich postaci po kolei i ciągłe wspominanie wydarzeń z poprzednich tomów. Rozumiem, że zabieg ten ma na celu odpowiednie uświadomienie przypadkowych czytelników, dla których kontakt z Definitywnie martwym jest początkiem przygody z serią, ale tak po prawdzie, nie sądzę, aby było wielu takich, którzy zagłębiają się w wielotomowe cykle, zaczynając od lektury części szóstej. Co więcej – taki zabieg może bardziej zaszkodzić, niż pomóc, gdyż mamy tu do czynienia z sytuacją typową dla telewizyjnych tasiemców – obojętnie który odcinek włączysz, zawsze wiesz o co chodzi i nawet nie masz ochoty zagłębiać się w poprzednie. A ja bym wolała, żeby taki przypadkowy czytelnik poczuł się na tyle zaintrygowany, by z radością sięgnąć po wcześniejsze powieści Charlaine Harris. Czy uczyni to, mając wszystko wyłożone „od A do Z”? Nie sądzę…

Tę część cyklu o Sookie Stackhouse lubię również dlatego, gdyż nieco rzadziej pojawiają się w niej wampiry, a na pierwszy plan wysuwają inne nadnaturalne postaci – wróżki (z moją imienniczką – Claudine – na czele), zmiennokształtni i czarownice. Nie żebym miała coś przeciwko wampirom – nie należę do tych ludzi, którzy – w myśl jakiejś chorej mody – krytykują tego typu postaci, nie dając im nawet szans na bliższe poznanie. Po prostu uważam, że jest to o tyle dobre, że może właśnie takich malkontentów namówię na przeczytanie serii, nie słysząc ciągłego bełkotu „ale o wampirach to ja nie czytam, bo są beee”. A są „beee” dlatego, że „napisała o nich Meyer”. Tak, jakby jej błyszczący Edward miał coś wspólnego z innymi postaciami tego typu i decydował o wartości tego gatunku w historii literatury…

Samą serię cenię bardzo za świeże, nowatorskie spojrzenie na kwestię wampirów w literaturze. Charlaine Harris pokusiła się o coś więcej, niż tylko wciśnięcie tych istot do normalnej rzeczywistości – stworzyła nowy świat, rządzący się własnymi regułami i różny od tego, jaki znamy, a jednocześnie tak bardzo jemu bliski. Wampiry bowiem funkcjonują tu jako odrębna (nieco zepchnięta na margines) rasa. Ciekawe spojrzenie na rasizm, nietolerancję i budowanie uprzedzeń jest bardzo mocną stroną tego cyklu i czyni go jeszcze bardziej fascynującym. Można się co prawda czepiać prostoty języka, ale chyba właśnie ona sprawia, że cykl ten zyskał miliony fanów na całym świecie. Niesie przesłanie, a jednocześnie dostarcza odpowiedniej rozrywki i nie sprawia problemów przeciętnemu czytelnikowi, nieodczuwającemu potrzeby sięgania po bardziej wymagającą literaturę. A ponieważ dobrze jest czasem zaspokoić potrzebę rozrywki – wszystkim polecać będę cykl o Sookie Stackhouse. Mam zresztą nadzieję, że znajdziecie w tej serii coś więcej, niż mogłoby się na pierwszy rzut oka wydawać…

Moja ocena: 8,5/10

Swoją drogą… Nie wydaje Wam się, że szata graficzna polskich wydań znacznie przewyższa oryginały? Pomijając okładkę drugiego tomu, którą chciałabym nazwać „wyciągniętą z zadu”, ale nie będę tak niegrzeczna – całość jest spójna i wyjątkowo atrakcyjna dla oka.