Wrogowie publiczni

Obiektywna ocena filmów z udziałem Johnny’ego Deppa nie jest najłatwiejszym zdaniem. Raz, że jego powalający urok przyćmiewa wszystko inne, a dwa – że to samo czyni jego ogromny talent. I choćbym chciała skupić się na czymkolwiek innym – przychodzi mi to z wielkim trudem. Bo w Johnnym wszystko jest zachwycające – mimika, głos, chód, spojrzenie. Wszystko! Dlatego nie istnieje żaden film z jego udziałem, który by mi się nie podobał. Co nie znaczy jednak, że produkcje te pozbawione są wad – i Wrogowie publiczni nie są tu wyjątkiem.

Historia o najsłynniejszych amerykańskich gangsterach lat 30tych – Johna Dillingera, Baby’ego Face’a Nelsona i Pretty Boya Floyda. Kierowana wówczas przez J. Edgara Hoovera FBI z małej agencji stała się potężną organizacją o światowej sławie miedzy innym przez swoje wysiłki zmierzające do schwytania przestępców.

Mamy więc film gangsterski pełen napadów, pościgów, karabinów i testosteronu. Czego było w nim za dużo? Napadów, pościgów i karabinów. Jedynie duża dawka testosteronu w niczym mi nie przeszkadza – zwłaszcza, kiedy dodana do niej zostaje bomba kobiecości pod postacią obłędnej Marion Cotillard (widzieliście film Niczego nie żałuję – Edith Piaf? Jeśli nie – natychmiast nadrabiać!). A jak już duet Depp-Cotillard połączy się na ekranie, nie ma się co dziwić, że serce zaczyna bić szybciej:

Z bólem jednak muszę przyznać, że nawet największa i najlepsza dawka piękna, talentu i testosteronu nie przyćmi nudy i wszelakich złych wrażeń, jakie może pozostawić po sobie film. Wrogów publicznych co prawda nie oceniam najgorzej, ale prawda jest taka, że wiele scen było tak ociekających nudą, że aż zdarzyło mi się kilkanaście razy spojrzeć z utęsknieniem na zegarek. Fakt: byłam zasapana i zmęczona, nie lubię kina akcji, a do tego ostatnie dziesięć minut filmu znałam na pamięć, ale nie wydaje mi się, aby miało to aż tak wielki wpływ na odbiór filmu. Po prostu trochę pan reżyser przesadził, ot co. Zwłaszcza, że biografia Dillingera przedstawiona została szczątkowo i najeżona była błędami. A to już grzechy niewybaczalne i nie da się przejść obok nich obojętnie – niezależnie od tego, czy się dany gatunek lubi, czy nie.

Michael Mann ma w dorobku wiele znakomitych filmów, ale tego do czołówki jego obrazów bym nie zaliczyła. Względnie podobał mi się – a i owszem, ale bardziej wytrawnego widza mógłby nawet odrzucić. Miłośnicy rasowego kina gangsterskiego zachwyceni nie będą – ja, jako 'laik’ w tej dziedzinie szukałam we Wrogach publicznych czegoś zupełnie innego. Dostałam to – to prawda, ale czy to czyni ów film lepszym? Obiektywnie – absolutnie nie. Subiektywnie? Oczywiście! 🙂

Moja ocena: 7/10

Zdjęcia pochodzą ze strony filmweb.pl