Suma naszych dni, Isabel Allende

„Ach, cóż to jest za rodzina!” – chciałoby się wykrzyknąć po zakończeniu lektury tej magicznej powieści. Isabel Allende wprowadza czytelnika do tak niezwykłego świata, że rzeczywistość wokół nagle staje się bezbarwna i kipiąca nudą. W przeciwieństwie do rzeczywistości w jakiej żyje pisarka…

Suma naszych dni jest autobiograficzną powieścią Allende, napisaną w formie listu do zmarłej córki. W liście tym pisarka pragnie przedstawić ukochanej Pauli kilkanaście lat z życia swej rodziny. I wiele można by o tej rodzinie powiedzieć, ale na pewno nie to, że jest ona zwyczajna czy typowa. Do normalności jest jej po prostu bardzo daleko… I bardzo mnie to cieszy, bo inaczej nie mogłabym zatopić się w tej poruszającej opowieści. A – musicie mi uwierzyć na słowo – dzieje się w niej tak wiele, że w trakcie lektury brak jest chwili na ziewnięcie.

Miałam pewne obawy co do tej powieści – spodziewałam się raczej pełnej smutku, patetycznej historii, a dostałam niesamowicie ciepłą i tchnącą optymizmem opowieść o niezwykłej kobiecie i jej plemieniu, które – wbrew wszelkim przeciwnościom – nigdy nie przestaje się wspierać. Rodzina staje się tu najwyższą wartością, co autorka podkreśla wielokrotnie i co przyciąga mnie do tej powieści jeszcze bardziej. W tym miejscu mogę jedynie wyrazić nieopisaną zazdrość względem pani, której przyszło Sumę naszych dni przekładać na język polski. Na stronie wydawnictwa Muza znalazłam bowiem informację następującej treści: „w trakcie pracy nad przekładem tłumaczka, Marta Jordan, na zaproszenie autorki spędziła miesiąc w jej domu w okolicach San Francisco, w otoczeniu bohaterów jej wspomnień. Codzienne obcowanie z postaciami opisanymi na kartach tej książki było dla niej niezwykłym i niezapomnianym przeżyciem, w którym przenikały się nawzajem świat realny i rzeczywistość literacka. „

Domyślam się, że dla pani Marty Jordan było to jedno z najciekawszych i najbardziej niezwykłych życiowych doświadczeń. Coś nie do opisania. Coś wspaniałego. Coś, co może w mym sercu wywoływać ukłucie zazdrości, ale i radości, że komuś przyszło przeżyć coś tak niesamowitego…

Nieczęsto zdarza mi się mówić, że coś 'trzeba’ czy 'należy’. Ale tak właśnie chciałabym odnieść się do tej książki – po prostu każdy powinien ją poznać. Można nie lubić wspomnień, powieści autobiograficznych czy czegokolwiek innego, co może się z Sumą naszych dni kojarzyć. Ale z pewnością życie i rodzina dla każdego stanowią jakąś wartość. I właśnie dlatego uważam, że po tę powieść sięgnąć należy. Zachęcam.

Moja ocena: 8,5/10

PS. Zachęcam również do podjęcia czytelniczego wyzwania „Rosja w literaturze”.