Bezbarwny Tsukuru Tazaki i lata jego pielgrzymstwa, Haruki Murakami

Trzynasty kontakt z twórczością Harukiego Murakamiego, a ja pierwszy raz mam poczucie, że coś poszło nie tak. Że czegoś nie pojęłam, czegoś nie dostrzegłam. A może powielany wielokrotnie schemat już nieco mi zbrzydł? Cokolwiek by to nie było, nie przeszkodziło mi co prawda w czerpaniu ogromnej przyjemności z lektury, ale pozostawiło w mym umyśle sporo znaków zapytania… Niewygodnych i upierdliwych, jeżeli mam być szczera.

Kocham Murakamiego i niepowtarzalny styl opowiadania jakim się odznacza, jego bogatą wyobraźnię, umiłowanie dla rzeczy małych i pozornie nieistotnych oraz to ciągłe balansowanie na granicy snu i jawy. Styl Murakamiego jest absolutnie niepodrabialny, a jego bohaterów można by rozpoznać z samego tylko opisu. Każda jego powieść okazuje się „bezpieczną przystanią” dla mojej złaknionej pięknego pisarstwa i uwielbienia dla prostego człowieka duszy. Tyle tylko, że Bezbarwny Tsukuru Tazaki nie wywołał we mnie fali uczuć i emocji, do których tak bardzo przyzwyczaiły mnie inne dzieła Japończyka. I dlatego właśnie czuję lekkie rozczarowanie.

Mam w pamięci każdą z dwunastu czytanych przeze mnie książek Murakamiego. Potrafię o każdej z nich opowiedzieć, szczegółowo przywołując bardzo silne uczucia, jakie we mnie wywoływały. Wszystkie, poza biograficzną O czym mówię, kiedy mówię o bieganiu (recenzja), pozostawiały mnie z uczuciem głębokiego niepokoju w sercu. Sprawiały, że świat się dla mnie nie liczył, że całkowicie zatracałam się w leniwie sunącej narracji. Tym razem było inaczej. Choć utkwiłam na trochę w rzeczywistości Tsukuru Tazakiego, po zamknięciu książki nie zaznałam galopu myśli w głowie, nie doświadczyłam wielogodzinnych refleksji. Wstydzę się do tego przyznać, ale pozostało we mnie jedno zaledwie pytanie: „ale o co w ogóle chodzi?”.

I to nie jest tak, że książka jest skomplikowana czy niezrozumiała. Ona tak naprawdę jest… o niczym. Oczywiście, gdzieś na pierwszy plan wysuwa się żywot głównego bohatera – jego liczne wspomnienia i rozważania, próby odkrycia prawdy o grupie dawno niewidzianych przyjaciół czy próby pogodzenia się z własną przeciętnością. Ale w powieści napoczętych zostaje wiele wątków, których rozwinięcia czy rozwiązania ostatecznie nie doczekujemy się. I to jest niebywale frustrujące, bo tak naprawdę wciągamy się w historię, która nawet jak na Murakamiego kryje w sobie stanowczo zbyt wiele niedopowiedzeń.

Mimo wszystko, na pewno wielu czytelników odnajdzie w tytułowym Bezbarwnym Tsukuru Tazakim swe lustrzane odbicie. Bohater, typowy everyman, nie ma żadnych cech szczególnych, niczym się nie wyróżnia, jest do bólu przeciętny i bezwiednie poddaje się temu, co przynosi mu życie. Jak każdy mężczyzna u Murakamiego – żyje skromnie, jada skromnie, dobrze dogaduje się z kobietami, a jego codzienność regularnie posuwa się tym samym torem…

Ten, kto lubi rozkoszować się sposobem w jaki pisarz kreuje rzeczywistość, z pewnością miło spędzi czas z Tsukuru Tazakim. Jednak tym z Was, którzy japońskiego mistrza prozy nie mieli okazji jeszcze poznać, odradzam rozpoczynanie przygody z nim od tej właśnie książki. Nazwę ją „poprawną” lub „niezłą”, ale z pewnością nie dołączę jej do listy ulubionych.

Moja ocena: 7/10