[KSIĄŻKA] Dziewczyna z rewolwerem, Amy Stewart

Opowiem Wam dzisiaj o książce, która wzbudza skrajne uczucia. Niby zachwyca, ale jednak nudzi. Niby przyciąga, ale jednak odpycha. Niby jest dobrze napisana, a jednak wywołuje ziewanie. Dziś będzie o Dziewczynie z rewolwerem. O dziewczynie, która istniała naprawdę… Powieść Amy Stewart oparta została na rzeczywistych wydarzeniach z 1914 roku, kiedy to trzy siostry Kopp brały udział w wypadku, którego skutkiem były liczne problemy i prześladowania ze strony winnego – właściciela miejscowej farbiarni – oraz jego kolegów-zbirów. W czasach, w których kobietom nie wypadało popadać w konflikty i wdawać się w dyskusje z mężczyznami, najstarsza z sióstr – Constance Kopp postanowiła zawalczyć o dobro swojej rodziny, czym na stałe zapisała się na kartach historii.

Co poszło nie tak?

• Przede wszystkim czego innego od tej książki oczekiwałam. Reklamowana była jako „prawdziwa i niezwykła opowieść o pierwszej kobiecie szeryfie”, zatem spodziewałam się, że poznam kulisy pracy szeryfa w spódnicy. Tymczasem główna bohatera tym szeryfem, a właściwie jego zastępcą, zostaje na ostatniej stronie powieści. Nie byłoby to oczywiście wielkim problemem, gdyby książka okazała się doskonała, ale niestety taka nie jest.
• Akcja niekiedy mocno się dłuży, a autorka umiłowała sobie rozwlekłe opisy osób, miejsc i zdarzeń, których nie powstydziłaby się sama Eliza Orzeszkowa, a które ja miałam ochotę przelecieć wzrokiem i całkiem wyciąć z książki.
• Przeszkodą w odbiorze może być też niechlujność tekstu, tj. nadmiar rzucających się w oczy literówek. Dawno nie spotkałam książki, która miałaby ich aż tak dużo.

Źródło: amystewart.com

Zbiór zalet

• Niezwykły klimat retro, który obiecuje okładka i który znaleźć można wewnątrz książki. Widać go nie tylko w kreacji świata przedstawionego, ale też w wyszukanym, staromodnym języku, którym operuje autorka. Uwielbiam taki szacunek dla słowa i cieszę się, że również tłumaczka doskonale poradziła sobie z odzwierciedleniem specyfiki mowy początku XX wieku.
• Interesujące kreacje bohaterów. Szczególnie trzech panien Kopp, z których każda jest inna, a przy tym każda niezwykła. Poważna Constance, która szuka sprawiedliwości i nie waha się stanąć w szranki ze zbirami, rozsądna i nieco mrukliwa Norma, która jednym słowem potrafi zwalić wszystkich z nóg oraz czupurna Fleurette – śliczna kokietka, która gdyby tylko miała taką sposobność, podbiłaby świat.
• Fakt, iż autorka postanowiła do rzeczywistych wydarzeń dołożyć kilka interesujących wątków pobocznych, które nieco podkręciły akcję i sprawiły, że opisane w książce zdarzenia były dużo bardziej emocjonujące, niż mogło to mieć miejsce w rzeczywistości.
• Wierne oddanie rzeczywistości, w jakiej osadzona została opowieść. Autorka zadbała nie tylko o odpowiedni język, ale także o wierne odzwierciedlenie panujących wówczas obyczajów (uśmiechałam się pod nosem, ilekroć ktoś dziwił się, że siostry Kopp mieszkają same i „nie opiekuje się nimi żaden brat czy ojciec”). Oczami wyobraźni widziałam opisywane stroje i wnętrza i cały czas jestem pod wrażeniem, że autorka tak dobrze oddała specyfikę tamtych czasów. Jak sama przyznaje – przestudiowała w tym celu całe mnóstwo artykułów z tamtych lat i w wielu miejscach to na nich oparła swoją opowieść.

Podsumowując

Z jednej strony raduje mnie, ilekroć trafiam na książki napisane tak pięknym językiem, z drugiej jednak nie lubię nudy i obiecywania czegoś, czego nie ma. Polubiłam siostry Kopp i polubiłam Amy Stewart, ale Dziewczyna z rewolwerem nie zachwyciła mnie i nie będę z jakimś wielkim sentymentem wspominać tej powieści. Za to chętnie przeczytam jej kontynuację. Moja ocena: 7/10 Książka przeczytana w ramach wyzwania ’Grunt to okładka’.