Fantastyczny Pan Lis – zaiste najlepszy film dekady!

Szybki przegląd mojego konta na Filmwebie pozwolił mi na wynotowanie tych filmów, które oceniłam najwyżej jak to możliwe. Są to: Wszystkie odloty Cheyenne’a, Więzień nienawiści, 300 mil do nieba, Edward Nożycoręki, Zielona mila oraz Filadelfia. Wszystkie te produkcje zajmują ważne miejsce w moim sercu i mogłabym do nich wracać setki razy, a i tak nie znudziłabym się. Łączy je jednak to, że mimo wspaniałej oceny 10/10 w każdej z nich potrafiłabym wskazać mniejsze lub większe mankamenty. Tymczasem oto poznałam film, który otrzymuje ode mnie 'dziesiątkę absolutną’. Nie potrafię znaleźć w nim najmniejszego uchybienia – jest doskonały od początku do końca, w każdym calu. Nie dziwi mnie więc wcale, że w rankingu stu najlepszych filmów dekady zajął pozycję czołową. Fantastyczny Pan Lis jest bowiem tak fantastyczny, jak to tylko możliwe!

Zawiodą się ci, którzy oczekują, że film Wesa Andersona będzie:
– bajką;
– animacją w stylu Shreka i innych aktualnie modnych produkcji;
– prześmieszny, przezabawny od początku do końca.

Humor Wesa Andersona trzeba po prostu lubić, by zrozumieć i docenić przekaz płynący z jego filmów, ale nie jest tak, że to na nim opiera się sekret Pana Lisa.

Do tego trzeba wyzbyć się przekonania, że w XXI wieku powinny powstawać produkcje wyłącznie ultranowoczesne, najeżone efektami komputerowymi. Fantastyczny Pan Lis jest efektem wielogodzinnej, żmudnej pracy mnóstwa ludzi. Stworzono go w technice stop motion (animacja poklatkowa), przy użyciu makiet i lalek. Kiedy weźmie się to pod uwagę, zdumiewa precyzja, z jaką film wykonano. Scenografia jest imponująca, barwna, piękna i niebywale szczegółowa. Zadbano tu o każdy najmniejszy detal – i jest to przykład absolutnej doskonałości i wspaniałego kunsztu wykonania.

Aby zobaczyć, jak dokładnie to wyglądało, możecie rzucić okiem na to krótkie nagranie, w którym zobrazowano, jak powstawał film:

Jeżeli nie przemawia do Was technika tego typu i ogólny klimat retro, z jakim mamy do czynienia w Fantastycznym Panu Lisie właściwie możecie sobie darować czytanie dalszej części tego wpisu. Bowiem czego bym nie napisała, i tak sceptyków nie przekonam…

Za co pokochałam film Wesa Andersona (oprócz wspomnianej wcześniej cudownej scenografii)? Otóż za:

• barwnych bohaterów, z których każdy wyróżnia się charakterem. Oprócz lisiej rodzinki, zdecydowanie ponad innych wybija się Szczur – mój absolutny faworyt.
• wymieszanie u postaci cech ludzkich i zwierzęcych. Ich zachowania można doskonale odnieść do naszej rzeczywistości, co prowadzi do kolejnej zalety filmu, mianowicie: do genialnego przedstawienia codziennych problemów za pomocą pewnych symboli i metafor. Mamy tu bowiem podstarzałego lisa, który pragnie powrócić do młodzieńczych szaleństw; niedocenianego syna, który nie spełnia oczekiwań ojca i przez to staje się – cóż – odrobinę ekscentryczny; rywalizację o uwagę pomiędzy najmłodszym pokoleniem bohaterów; trudy życia w społeczeństwie itd. itd.
• wspaniały oryginalny dubbing – George Clooney jako Pan Lis, Meryl Streep jako Pani Lis, Willem Dafoe jako Szczur i Jason Schwartzman jako lisi syn to moi najwięksi ulubieńcy, którzy przy podkładaniu głosów spisali się po prostu po mistrzowsku!
• mądry przekaz, inteligentne dialogi i niebywałe, choć osobliwe i specyficzne, poczucie humoru.
• fenomenalną ścieżkę dźwiękową. Alexandre Desplat kolejny raz udowadnia, że bezdyskusyjnie pozostaje prawdziwym mistrzem w swoim fachu.

Wes Anderson nie jest dla każdego, tak jak nie dla każdego będzie Fantastyczny Pan Lis. Życzę Wam jednak, abyście należeli do grona tych, do których przemawia specyfika twórczości tego reżysera. Efekty jego pracy zawsze są zachwycające i zapadające w pamięć.

Moja ocena: 10/10
Film obejrzany w ramach wyzwania 100 najlepszych filmów dekady.

Zdjęcia pochodzą ze strony filmweb.pl.