[FILM] Idol, reż. D. Fogelman

Idol

Oparta na rzeczywistych wydarzeniach historia podstarzałego muzyka, który odkrywa, że w latach siedemdziesiątych otrzymał list od samego Johnna Lennona. Mając poczucie zmarnowania swojego życia, postanawia naprawić to, co psuło się przez lata…

Co poszło nie tak?

• Niektórzy się czepiają, że film jest nieco zbyt słodki i przewidywalny, ale – tak naprawdę – kogo to obchodzi?
• W jednej z głównych ról pojawia się Bobby Cannavale, który na tle reszty obsady wypada dosyć blado. Nie jest zły, momentami bywa ujmujący, ale nie wyróżnia się niczym szczególnym i raczej z tej roli zapamiętany nie zostanie.

Zbiór zalet

• Al Pacino.
• Pacino Al.
• O rety! Ależ Pacino jest tutaj wspaniały! Kiedy trzeba – zabawny. Kiedy trzeba – dramatyczny. Przez cały film autentyczny, naturalny, zjawiskowy. Artysta przez ogromne „A”!
• Świetnie napisane role. Każda z postaci wnosi coś interesującego do tej opowieści. Najwspanialsze jest jednak to, że aktorzy świetnie się spisali i doskonale te swoje role uzupełnili (za wyjątkiem Cannavale’a, o którym już wspomniałam). W pamięć zapada cudowna aktorka dziecięca, Giselle Eisenberg, ironiczna Annette Bening, urocza Jennifer Garner, niebywale profesjonalny Christopher Plummer czy nawet Melissa Benoist, która doprowadza mnie do szału w Supergirl, ale w swoim epizodzie w Idolu wypada znakomicie (choć, rzecz jasna, trudnego zadania przed sobą nie miała).
• Scenariusz Idola jest naprawdę doskonały, a najbardziej charakterystyczne okazują się jego dialogi. Niektóre teksty spokojnie mogłyby trafić do tych wszystkich modnych rankingów z fajnymi cytatami.
• Na koniec wisienka na torcie – muzyka. Głos Johna Lennona niosący całą historię – jestem na tak, takie filmy kocham całym serduchem.

Podsumowując

Historia Danny’ego Collinsa ma w sobie coś banalnego, ale nie jest to film, jakich wiele. Muzyka i doskonałe aktorstwo czynią go wyjątkowym i niezapomnianym. Polecam gorąco! Moja ocena: 8,5/10