Po cholerę przejmujesz się tym, na co nie masz wpływu?

Kiedy trzeba, idę spotkać się z workiem bokserskim i za pomocą pięści przekazuję mu wszystkie swoje frustracje. Kiedy potrzebuję, nie wstydzę się łez kapiących na podłogę. Bo człowiek ma prawo do swoich słabości, swoich nerwów i swoich negatywnych emocji. Był czas, kiedy źle sypiałam i źle funkcjonowałam, bo głowę zalewałam sobie mnóstwem myśli. Myśli o cierpieniu zwierząt i zamieszkach na ulicach, myśli o koszmarach z lat dziecięcych i traumach z czasów szkolnych, myśli o nieszczęśliwych, sfrustrowanych ludziach, którzy mieli wieczne pretensje i o czarnych wizjach przyszłości. Bo człowiek potrafi zadręczać się wszystkim – tym, co jeszcze nie nadeszło, tym, co już dawno minęło, tym, co niby dzieje się teraz, ale wcale nie tu, bo gdzieś obok – u sąsiada, ciotki, brata. Przeżywanie wszystkiego, pochłanianie jak gąbka każdej negatywnej wibracji z otoczenia, to –  tak na moje niefachowe oko – najkrótsza droga do depresji albo szaleństwa. Dlatego z taką właśnie postawą postanowiłam walczyć.

Pierwsze kroki w olewaniu

Okej, przyznaję, że olewanie to mało eleganckie słowo, ale jeszcze mniej elegancko byłoby, gdybym posłużyła się tu cytatem, jaki ktoś mądry wiele lat temu zaczął wkładać mi do głowy – Miej wyje*ane, a będzie ci dane. Bo tak właśnie mniej więcej wygląda aktualnie moje życiowe motto. I nie, nie polega to na tym, że spływa po mnie, gdy ktoś bliski cierpi albo że zupełnie przestaje przeszkadzać mi głupota otoczenia, ale na jedno w moim świecie nie ma już miejsca – na myślenie o całym tym gównie, na zadręczanie się nim dzień i noc. Kiedy trzeba – zapłaczę, przeklnę i uderzę w worek. Kiedy nie – po prostu skupiam się na tym, co mam robić i jak żyć.

Aby do tego dojść, musiałam podjąć pierwsze kroki i zwalczyć to, co męczyło mnie najbardziej:

• Ostatni raz spróbowałam wyciągnąć rękę do tych, na których mi zależy, a z którymi – z różnych przyczyn, często niezależnych ode mnie – byłam skonfliktowana. W ten sposób odnowiłam wartościową znajomość – oto plus. Ale jest i minus, bo innej relacji uratować się nie udało. Trochę żal, ale z drugiej strony nie ma sensu się ośmieszać, kajać i padać na kolana przed ludźmi, którzy na to nie zasługują. Pora wyrosnąć z bezwartościowych relacji, w których zawsze było się dawcą, nigdy biorcą i w których nigdy nie było się traktowanym uczciwie i z szacunkiem. Warto mieć wokół siebie ludzi życzliwych, wspierających i napełniających nas pozytywną energią, a nie wiecznych nieszczęśliwców, którzy i tak przypominają sobie o nas wyłącznie wtedy, kiedy czegoś potrzebują. Dlatego też wyciągnęłam rękę, kolejny raz zderzyłam się z pustą ścianą i postanowiłam sobie odpuścić. Ja na tym nie tracę.
• Przestałam przejmować się tym, jak odbierają mnie ludzie. Dotyczy to zarówno kwestii wyglądu (o czym mogliście przeczytać m.in. we wpisie Spokojnie, z bycia „ostatnią brzydulą” się wyrasta…), jak również kwestii tego jaka jestem i co robię. Komuś przeszkadza, że nie pracuję na etacie, nie przerzucam węgla i nie noszę cegieł, tylko sobie spokojnie stukam w klawisze i robię to, co lubię – nie mój problem. Nie będę przepraszać za to, jak żyję. Ktoś inny nie znosi tego, że podchodzę do siebie i świata z dystansem i głośno się śmieję – nie mój problem. Nie zacznę narzekać na cały świat, po to tylko, by dostosować się do trendów panujących w otoczeniu. Kogoś innego zazdrość ściska, że mam udane małżeństwo i dobre relacje z przyjaciółmi i rodzicami – to wciąż nie mój problem. Za to też nie przeproszę. W ogóle kretyńską postawę w stylu „przepraszam, że żyję” już dawno wyrzuciłam na śmietnik i spaliłam – Wam polecam to samo.
• Porzuciłam życie dniem wczorajszym i dniem jutrzejszym. Przestałam wypominać sobie dawne porażki, przestałam wspominać wszystkie złe rzeczy, jakie mnie dotknęły. Przestałam też dumać nad nieokreśloną przyszłością, którą wiecznie malowałam w czarnych barwach. Dałam sobie na wstrzymanie i żyję dniem dzisiejszym. Doceniam każdą maleńką chwilę, jaką podsuwa mi życie. 11 miesięcy temu mogliśmy zginąć na drodze, mogliśmy stracić dziecko kilka dni przed terminem porodu. To nie jest tak, że to jedno koszmarne wydarzenie nagle odmieniło mój sposób patrzenia na świat, ale uświadomiło mi dobitnie, że wszystko może się niespodziewanie skończyć.
• Od listopada zeszłego roku pozostaję na diecie informacyjnej i od tamtej pory dostrzegam, jak kosmicznie zmienił się mój komfort życia. Nikt nie zalewa mnie od rana złymi wieściami, nie zadręczam się konfliktami, morderstwami, porwaniami i uchodźcami. Nie przeżywam kolejnych afer i skandali. Wyłączyłam się z tej szaleńczej, paskudnej machiny i żyje mi się dzięki temu lepiej.

To wszystko prowadzi mnie do prostych wniosków: szkoda życia na zmartwienia. Szkoda zdrowia na nerwy. Nie zmienimy ludzi, nie zmienimy świata, nie mamy wpływu na to, co już się zdarzyło. Z cudzych i własnych porażek możemy wyciągać wnioski, ale wyciąganie wniosków polega na myśleniu i refleksji, a nie na płaczu, snuciu scenariuszy i ciągłym odtwarzaniu złych chwil na nowo.

Nie warto żyć cudzym życiem – ani życiem siostry i teściowej, ani życiem obcych ludzi. Tak to jest skonstruowane, że każdy z nas dostał własną czystą kartkę do zapisania i to od nas zależy, w jakich barwach będziemy tworzyć – zarówno na kartach swoich, jak i tych, w których życiu uczestniczymy.

Dlatego właśnie od jakiegoś czasu staram się chwytać same dobre chwile i nie skupiać na tym, co złe. Nie mam wpływu na tragedie tego świata, nie mam wpływu na to, że do kogoś nie dociera prawda i woli żyć w świecie własnych kłamstw, nie mam wpływu na to, jacy są ludzie – co mówią, co czują, co robią. Mam wpływ wyłącznie na swoje życie i na tym się teraz koncentruję. Nareszcie pozwalam sobie na bycie pozytywną egoistką.

Spróbujcie, to nie boli.

Przeczytaj również:

• Ty też możesz być nierobem, po prostu załóż tego cholernego bloga
• Dlaczego tak Was wkurza cudze szczęście?
• Korzyści płynące z bycia brzydulą