Klaudyna i szkoła – jaką byłam uczennicą i dlaczego nauczyciele mieli ze mną przewalone?

Ponieważ wielkimi krokami zbliża się Dzień Edukacji Narodowej, postanowiłam, że z tej okazji kontynuować będę cykl wpisów wspomnieniowych i tym razem opowiem Wam o tym, jaką byłam uczennicą, ile znaczyła dla mnie szkoła i dlaczego niektórzy mogli mnie wpisać na czarną listę najgorszych uczniów w historii, mimo że uczyłam się całkiem nieźle. Zapraszam do lektury!

Mówili, że będę adwokatem…

…bo wtrącałam się we wszystko! Wykłócałam się o lepsze oceny dla koleżanek, sterczałam nauczycielom za głowami, gdy sprawdzali kartkówki i dyskutowałam z ich ocenami. Nigdy nie umiałam się podporządkować i zawsze musiałam się mieszać. Nie zliczę, ile razy usłyszałam tekst: „ty to Klaudyna adwokatem zostaniesz”. Lubiłam dbać o interesy innych i do dziś mi to pozostało – wolę w pierwszej kolejności zrobić coś dla innych, a dopiero na końcu przypominam sobie o własnych potrzebach. W gimnazjum spotkała mnie nawet za to kara – podczas tzw. „badania wyników” z chemii rozwiązałam testy kilku osobom, a swojego już nie dokończyłam, przez co skończyłam z dwóją po pół roku intensywnych korepetycji. Ale i tak było warto!

Wuefiści musieli mnie nie znosić

Choć od dziecka interesowałam się sportem, grałam w piłkę i lubiłam się ruszać, ze wszystkimi wuefistami łączyły mnie naprawdę dziwne relacje i na ich lekcjach zawsze dostawałam jakiegoś odpału. Nigdy nie skakałam przez kozła i przez skrzynię, nigdy nie zgadzałam się na udział w biegach długodystansowych. Jeżeli mieliśmy za zadanie przebiec 600 metrów, po prostu udawałam, że mdleję i tego omdlewania uczyłam też koleżanki. Organizowałam też strajki przeciwko obowiązkowemu bieganiu i pikietowałam z transparentami zrobionymi z kartek z zeszytu. W czasach gimnazjum, kiedy dziewczętom kazano grać w siatkówkę, konsekwentnie urywałam się do grupy chłopaków, którzy grali w nogę. Przeklinałam przy tym jak opętana, co wybitnie śmieszyło ich wuefistę. Tak bardzo nienawidziłam koszykówki, że po prostu stawałam gdzieś z boku, kiedy wyższe dziewczyny dobrze się bawiły. Wuefistka, pani Kasia, miała wówczas zwyczaj drzeć się na mnie: „Klaudyna, ruszaj się”, więc zaczynałam tańczyć w miejscu z miną mówiącą „no co? Przecież się ruszam!”. Pani Kasia to w ogóle miała ze mną przewalone, bo wymyślałam prześmiewcze piosenki na jej temat i wdawałam się w głupie dyskusje. Co ciekawe, miałam nawet okazję być u niej w domu i myślę, że mimo tego wszystkiego na swój sposób musiała mnie lubić. A wspomniana we wstępie „czarna lista” też związana jest z nauczycielką wuefu, tyle że z podstawówki. Dobrze pamiętała mojego brata-gagatka i kiedyś mnie do niego porównała. Kiedy opowiedziałam o tym tacie, usłyszałam w odpowiedzi: „na pewno jesteście u niej na czarnej liście najgorszych rodzeństw w historii szkoły”. To mogła być prawda!

Klasa, za którą tęsknię najbardziej…

…to bezapelacyjnie moja ekipa z podstawówki! Kocham tych ludzi, bo w większości wychowywaliśmy się na jednym osiedlu i łączyło nas dużo więcej niż szkolna ławka. Jeździliśmy do szkoły jednym autobusem, spędzaliśmy tam wspólnie czas, potem razem wracaliśmy i jeszcze popołudniami widywaliśmy się pod blokiem. Nawet jeśli w gimnazjum częściowo nas rozdzielono, kontakt pozostał. Do dziś zresztą najczęściej rozmawiam z ludźmi z podstawówki, podczas gdy z ekipą z liceum mam kontakt zerowy – oczywiście z wyjątkiem mojej najbliższej przyjaciółki, którą poznałam właśnie w LO i kilku pojedynczych osób, z którymi mam okazję czasem pomówić, głównie za pośrednictwem facebooka. Myślę, że sentyment to znajomych z podstawówki wiąże się też z tym, że był to pierwszy etap edukacji i jednocześnie etap najdłuższy. Jeśli miałabym kiedykolwiek przenieść się w przeszłość, z pewnością byłoby to kolorowe dzieciństwo, a dzieciństwo to właśnie podstawówka.

Ulubieni nauczyciele

Tak naprawdę o wielu nauczycielach już zapomniałam i kojarzę tylko wybranych. Pierwsze miejsce w sercu zawsze zajmować będą pani Ania i pani Danuta, które były moimi wychowawczyniami właśnie we wspomnianej wyżej podstawówce. I o ile pani Ania z czasów wczesnoszkolnych raczej nie pamięta mnie bardziej niż pozostałych swoich uczniów, o tyle pani Danusia miała już styczność z moim charakterkiem. Nigdy niemiła dla niej nie byłam, bo złe oblicze pokazywałam wyłącznie w gimnazjum, ale doskonale pamiętam, że za karę byłam sadzana w pierwszej ławce – najpierw z najbardziej niegrzecznym chłopakiem, Mariuszem, a potem z najgrzeczniejszym – Piotrkiem. Myślę sobie, że to wszystko musiało być większą karą dla nich niż dla mnie, nawet jeśli bardzo się lubiliśmy. Dobrze wspominam też matematyczkę z gimnazjum. Mam w pamiętnikach zanotowane wszystkie nasze śmieszne dialogi i widzę, że jej sposobem na niepokorną uczennicę było dołączanie się do tej głupawki. Niezła taktyka! W kwestiach mniej poważnych fajnie będę też wspominać panią Agnieszkę, która uczyła mnie historii w liceum i jej kolegę, który uczył nas geografii. Co to był za duet! Ludzie jednocześnie niepoważni i poważni, myślę, że nie było wśród uczniów osoby, która by ich nie lubiła, bo takich ludzi nie da się nie lubić. A w kwestiach poważnych to na pewno ważną osobą będzie dla mnie zawsze pani Ariona, która w liceum uczyła mnie polskiego. O ile już w gimnazjum i podstawówce wygrywałam konkursy literackie, o tyle dopiero ona zachęcała mnie do tego, by naprawdę się w tym zakresie rozwijać i zawsze będę jej za to dziękować.

Dwie strony medalu…

Nigdy nie byłam niewidoczna. Bardzo angażowałam się w życie szkoły – organizowałam dyskoteki, projektowałam gazetki, pisałam scenariusze dla występów, uczestniczyłam w każdej możliwej akcji i działałam w kołach zainteresowań. Wygrywałam konkursy, reprezentowałam szkołę w międzyszkolnych zawodach i zebrałam pokaźny stos dyplomów ze wszystkich lat. Z drugiej jednak strony postawić należy Klaudynę z czasów gimnazjum. Wszyscy byliśmy wtedy totalnymi dzikusami – doprowadzaliśmy do łez katechetkę, załamywaliśmy wychowawczynię, regularnie byliśmy za coś karani. W drugiej klasie częściej jeździłam autobusami po mieście niż pojawiałam się w szkole. Lądowałam u pedagoga, a mama w gabinecie dyrektorki. Nie byłam z żadnego przedmiotu zagrożona, ale średnia była bliska trói, a nie czwórce z plusem jak dawniej. Dzisiejsze nastolatki za takie wybryki, jakie my mieliśmy wówczas na koncie, lądują w zakładach zamkniętych i nie kończą szkoły, a do tego są pośmiewiskiem facebooka. Pozostaje mi cieszyć się, że ten najtrudniejszy okres mojego życia przypadał na czasy, kiedy niczego nie nagrywano komórkami i że trafiłam na nauczycieli, którzy cierpliwie znosili głupotę uczniów.

Klasa maturalna.

Nie chciałabym znów być zbuntowaną nastolatką, nie chciałabym być tym pyskatym brzydalem, który wszystkim podskakiwał, ale cieszę się, jaką drogą potoczyło się moje życie, bo wszystkie wzloty i upadki czegoś nas uczą. Nie marzę o tym, by cofać się do dalekiej przeszłości, ale za to bardzo chciałabym któregoś dnia spotkać się w jednym miejscu z wszystkimi ludźmi, z którymi chodziłam do szkoły. Zarówno spotkanie z ekipą z LO, z gimnazjum, jak i z podstawówki byłoby z pewnością piękną sprawą. Szkoda, że zlotów absolwentów się u nas nie praktykuje – z pewnością w każdym możliwym brałabym udział. A jakimi Wy byliście uczniami? Dobrze wspominacie czasy szkolne? Przeczytaj również:

• Jakim byłam dzieckiem?
• Za co kocham lata dziewięćdziesiąte?
• Top 10: ulubione symbole dzieciństwa
• Pięć rzeczy, za którymi tęsknię najbardziej