[KSIĄŻKA] Jak powietrze, Agata Czykierda-Grabowska

Polscy autorzy wzbudzają u czytelników raczej mieszane uczucia. Często stykam się z opiniami, że trzeba ich z góry skreślić, bo są słabi, nie mają nic do zaoferowania i chowają się daleko w tyle za twórcami z USA i Skandynawii. Pomijając już to, jak żenujące i dalekie od prawdy są te sądy, myślę, że Agata Czykierda-Grabowska mogłaby takim mądralom pozamykać jadaczki, bo gdyby zamienić Warszawę na Nowy Jork, a Oliwię na Olive – nikt nie zorientowałby się, że Jak powietrze napisała Polka, a nie jakaś Abbi Glines czy inna Colleen Hoover.

Pierwsza polska powieść New Adult

Jakkolwiek uważam, że marketingowcy wydawnictwa trochę naginają rzeczywistość z hasłami tego typu, liczy się efekt i to, że o książce Czykierdy-Grabowskiej jest teraz niebywale głośno. Swoje robi też klimatyczna, przeurocza i bardzo „na czasie” okładka, obok której trudno byłoby mi przejść obojętnie w księgarni czy bibliotece. Sama powieść rzeczywiście stuprocentowo wpisuje się w kategorię „New Adult” – mamy tu dwoje młodych ludzi po przejściach, dorosłe problemy, odrobinę seksu i całe morze miłości i namiętności. Głównych bohaterów jest tutaj dwoje – Oliwia, panienka z dobrego domu, która teoretycznie „ma wszystko”, a jednak za maską zadziornej zołzy kryje swoje prawdziwe oblicze; oraz Dominik – zamknięty w sobie chłopak z biednej dzielnicy, który stara się nie dopuszczać do siebie nikogo. Przypadkowym zrządzeniem losu ścieżki tych dwojga splatają się ze sobą i dają początek pełnej namiętności i pasji relacji.

Raz lepiej, raz gorzej

Choć ogólnie można uznać Jak powietrze za powieść dobrą i lekką w odbiorze, ma ona swoje wady, które nie pozwalają uznać jej za ponadprzeciętną czy zjawiskową. Największym problemem okazuje się tutaj dość specyficzna, mocno irytująca narracja, do której przyzwyczaiłam się dopiero w okolicach trzechsetnej strony. Odrobinę kuleje też warstwa psychologiczna – bohaterowie mają naprawdę ciekawe historie, ale ich uczucia i emocje poznajemy tylko szczątkowo, nie zaglądamy do ich dusz zbyt głęboko. Niby wiemy, że coś się tam kryje, jednak te karty nie zostają odkryte, a my pozostajemy z uczuciem niedosytu. Ciekawie zostaje przedstawiona za to relacja Oliwii i Dominika. Z wielkim zainteresowaniem śledziłam ich losy, to jak się na siebie otwierali, jak poznawali siebie nawzajem, jak kiełkowały – a potem eksplodowały – w nich uczucia. Część romansowa stanowi najlepszy element powieści – jest skomplikowana, emocjonująca i niebywale intensywnie oddziałująca na czytelnika. Przy tworzeniu fabuły autorka nie uniknęła co prawda ogranych schematów i uciekania się do stereotypów, ale zupełnie nie przeszkadza to w odbiorze – ta historia właśnie taka miała być – trochę pospolita, trochę prosta, a jednak mająca w sobie coś takiego, że czytelnik chciałby doświadczyć jej na własnej skórze. Osadzenie akcji w Warszawie i wierne oddawanie jej topografii tylko pogłębia wrażenie bliskości, jakie wywołuje ta historia. Czytelnik może utożsamić się z bohaterami i ich uczuciami, może w opowieść tę uwierzyć i osadzić ją w konkretnej rzeczywistości. To ogromny atut powieści Czykierdy-Grabowskiej. Uważam, że choć Jak powietrze daleko do doskonałości, autorka śmiało może konkurować o uwagę czytelników z amerykańskimi koleżankami po fachu, które swoimi powieściami podbijają świat. To dobra, niegłupia i bardzo emocjonująca historia, w którą się wierzy i którą się żyje. Oby polscy autorzy tworzyli takich więcej, może wtedy malkontenci przestaliby tak psioczyć. Moja ocena: 7,5/10
Książka przeczytana w ramach wyzwania ’Grunt to okładka’. Przeczytaj również:

• Recenzja książki „To skomplikowane. Julie”
• Top 10: najlepsze książki na lato 2016