[KSIĄŻKI] Seria Samodzielny, Zofia Stanecka

Dziś opowiem Wam o dwóch książeczkach z serii Samodzielny autorstwa Zofii Staneckiej – Samo dzielny Wstaje sam oraz Samo dzielny Lepiej wie. Póki co seria liczy właśnie dwa tomy, ale mam wielką nadzieję, że będzie ich dużo, dużo więcej, bo Samo jest świetny, mówię Wam!

Oj, ktoś tu bardzo lubi koty!

W książeczkach z serii Samodzielny poznajemy trzyletniego Samuela – rezolutnego malca, opiekuna słodkiej Kluski i ulubieńca dzieciaków z przedszkola. Jego tata jest dziennikarzem sportowym, zaś mama psychologiem. Kluska z kolei, to jego urocza kotka. Świat widziany oczami Samo jest pełen barw i różnorodnych wyzwań. Każdego dnia w głowie małego bohatera rodzą się nowe pomysły, które często stanowią niemałe utrapienie dla rodziców. Ale że książki z tej serii mają mieć walor edukacyjny, za pomocą tych krótkich opowieści ze świata Samo, Zofia Stanecka uczy rodziców, jak prawidłowo reagować na określone zachowania swoich dzieci, jak spędzać z nimi czas i jak wspierać ich rozwój. To bardzo ciekawy aspekt tej serii, ponieważ dzięki temu książki są nie tylko ciekawą rozrywką dla dzieci, ale również ważną lekturą dla dorosłych. Na końcu umieszczono dla nich nawet specjalne wskazówki, które nie tylko nawiązują do treści książki, ale też w interesujący sposób ją uzupełniają. Mocnym punktem książek Staneckiej z pewnością jest ich solidne wydanie. Bardzo lubię książeczki w grubych oprawach, bo nie niszczą się tak szybko, są trwałe i solidne. W tym wydaniu uwagę zwracają także kontrastowe strony i żywe kolorowy. Jednak tym elementem, który ujął mnie najmocniej, są świetne ilustracje autorstwa Tomasza Samojlika. To właśnie one czynią te książeczki tak fajnymi!
Jeżeli chodzi o samą treść, to bardzo podoba mi się, że opowieści o życiu Samo są przepełnione ciepłem i humorem. Mały bohater jest postacią niezwykle ciekawą, a jego fantazja i sposób postrzegania świata po prostu rozczulają. Nie do końca przemawia do mnie to, że książeczki przepełnione są dziecięcą mową – „tsy” zamiast „trzy”, „licyć” zamiast „liczyć” itd. Pewnie ta konwencja ma na celu wierne oddanie rzeczywistości, ale ja akurat czegoś takiego bardzo nie lubię. Szczególnie, że znam wielu dorosłych, którzy tę dziecięcą mowę uparcie promują i wyobrażają sobie, że właśnie w taki sposób powinni komunikować się z maluchami. I to nie tylko własnymi, ale również cudzymi. Tymczasem moja siedemnastomiesięczna córka doskonale wie, co znaczy „jeść” albo „pić” i nie ma potrzeby, by ktoś z naszego otoczenia mówił do niej: „a moźe Źośa chće amću amću?”. Jeżeli tylko ukażą się kolejne tomy serii przygód Samo dzielnego, z chęcią zaopatrzę w nie naszą córę. Książeczki są skierowane głównie do trzylatków i ich rodziców, ale z pewnością i młodsze, i starsze dzieci doskonale na nich skorzystają. Polecam bardzo, bardzo! Moja ocena: brak
Książki biorą udział w wyzwaniu ’Dziecinnie’.