Liebster Award 2016 i 11 faktów o mnie

Bookworm on the run do tegorocznej edycji Liebster Award. W skrócie akcja ta polega na: wskazaniu przez kogo zostaliśmy nominowani, przedstawieniu ciekawostek na swój temat, wyróżnieniu jednego ulubionego bloga i wskazaniu kilku kolejnych, których autorów zapraszamy do kontynuowania łańcuszka. Jest to ciekawa zabawa, polegająca w dużej mierze na promowaniu fajnych blogów i poznawaniu się bliżej. Dlatego Bookwormowi dziękuję za nominację, a Was zapraszam do lektury!

Wyróżnienie: blog, który polecam

Czytam wiele blogów i wiele blogów uwielbiam, ale na szczególne wyróżnienie w tym zestawieniu zasługuje Nastoletnie Wypiekanie – niezwykłe miejsce w sieci, prowadzone przez nastoletnią Justynę. Justyna mogłaby wiele gospodyń domowych wpędzić w niesamowite kompleksy. Piecze ciasta, ciasteczka i chleby, tworzy genialne desery, jest zdolna, skromna i przesympatyczna. Obserwuję jej blog niemal od początku jego istnienia i cały czas pozostaję pod wielkim wrażeniem talentu tej młodej dziewczyny. To niesamowite, że w czasach, w których o młodzieży mówi się z reguły tylko źle, są osoby, które zupełnie takim teoriom przeczą i udowadniają, że nawet mając -naście lat można w piękny sposób rozwijać swoją pasję. Zaglądajcie na bloga Justyny, tylko uważajcie, bo wciąga potężnie i aż chce się ruszyć do kuchni, by wypróbować którąś z jej receptur!

11 dziwnych faktów o mnie

Kilka z nich pojawiło się w nieistniejącym już wpisie „o mnie”. Przypominam je i dorzucam nowe ciekawostki. Wszystkie są dziwne albo śmiechowe, mam nadzieję, że trochę Was dzięki nim z jesiennej deprechy wyrwę: Po 1: Jestem jednym z największych buntowników w historii mojej szkoły. Organizowałam strajki (również okupacyjne) przeciwko: – bieganiu na kilometr podczas WFu; – skakaniu przez kozła i skrzynię; – graniu w koszykówkę; – wypalaniu traw; – sprzątaniu pokoi (na Zielonej Szkole); – chodzeniu po górach (ta sama Zielona Szkoła w Rabce). Po 2: Oprócz tego, pisywałam do dyrekcji (przy asyście koleżanek, oczywiście) setki donosów na niewłaściwie zachowania nauczycieli. Włącznie ze skargami na wychowawczynię za to, że… regularnie usprawiedliwiała nam wagary. Po 3: Parę lat temu moi sąsiedzi ujawnili kilka kompromitujących faktów z mego dzieciństwa. Ot, np. podobno przychodziłam do nich… korzystać z toalety. A dlaczego? Bo nie chciało mi się wdrapywać na moje trzecie piętro – poprzestawałam więc na pierwszym… Cóż. Z lenistwa chyba się nie wyrasta. Po 4: Z innych źródeł dowiedziałam się, że w wieku sześciu lat terroryzowałam dziewczynki w piaskownicy, walcząc z nimi o panowanie na danym terenie. Koleżanka twierdzi nawet, że zdarzyło mi się grozić jej siostrze grabkami. Kto wie, to by było całkiem w moim stylu… Po 5: Mam za sobą nieudaną karierę muzyczną. W podstawówce byłam jedynym odmieńcem w klasie, który nie występował w szkolnym zespole, więc – pomimo kompletnego braku talentu – wprosiłam się w ich szeregi. Niestety, wyrzucono mnie po pierwszej próbie. Podobno przez brak znajomości Cichej nocy… Po 6: Parę ładnych lat temu prowadziłam dwie interesujące listy. Pierwsza dotyczyła osób głupszych ode mnie. Druga dowodów na to, że moja rodzina jest nienormalna. Zapewniam, że obie były niezwykle obszerne. Po 7: W wieku czternastu lat nosiłam się z zamiarem zrobienia gigantycznego tatuażu na udzie. Przedstawiać miał on lwa z herbu mojego klubu żużlowego. Na całe szczęście tatuażyści mieli więcej rozsądku niż ja. Do tej pory próbuję sobie wyobrazić, jak to dzieło mogłoby wyglądać na moim stale poszerzającym się udźcu i aż mnie ciarki przechodzą na myśl o własnej głupocie. Nie żeby zmieniło się coś w moim zamiłowaniu do żużla. Ale ogromny łeb lwa na nodze…? Wyobrażacie to sobie? Po 8: Prześladują mnie sny o mojej szkole podstawowej. Niezależnie od tego, czy śnią mi się znajomi ze studiów, pracy w kinie czy z liceum, zawsze miejscem akcji jest moja podstawówka. Zastanawiam się, czy mam tam jakieś niezałatwione sprawy, czy to po prostu tęsknota za beztroskimi czasami i moją ukochaną klasą. Po 9: Przez długie lata największy lęk wzbudzał we mnie tekst mojej mamy: „nikomu nie otwieraj”. Ilekroć rodzice wychodzili z domu, a ja zostawałam sama lub z bratem, wpadałam w panikę na te słowa. W mojej głowie natychmiast zapalała się czerwona lampka, bowiem zakładałam, że skoro mam nikomu nie otwierać, to znaczy, że ktoś na pewno ma się pojawić, by zrobić mi coś złego. Po 10: Jedna z moich największych życiowych traum wiąże się z powyższym. Miałam jakieś 6, góra 8 lat, gdy rodzice zostawili mnie z bratem, a on gdzieś wyszedł i zostawił mnie samą. Z tym problemów nie było – ja zawsze umiałam się sobą zająć i dobrze bawiłam się z programami edukacyjnymi na Commodore, grami na Pegasusie czy książkami. Tego dnia grałam akurat w strzelanie do kaczek, a brat postanowił zrobić sobie ze mnie żarty – zaczął dobijać się do drzwi i szarpać klamką. Kiedy chciałam wyjrzeć przez wizjer, okazało się, że nic nie widać. Wpadłam w panikę, chwyciłam kuchenny nóż i schowałam się za wersalką. To, jak waliło mi wtedy serce, jak się trzęsłam i prawie dusiłam ze strachu, pamiętam do dziś. Pamiętam też, że potem ilekroć rodzice chcieli gdzieś wyjść, płakałam i błagałam, żeby zabrali mnie ze sobą. Głupia sytuacja, głupi żart starszego brata, a lęk w głowie zostaje do końca życia. Po 11: Ale żeby nie było tak strasznie, na rozluźnienie dorzucę inną ciekawostkę związaną z bratem. Otóż przez całe dzieciństwo wierzyłam mu, kiedy mówił, że rodzice kupili mnie na czarnym rynku, po czym zostałam porwana przez kosmitów i zwrócona do rodzinnego domu z metalową płytką wszczepioną w głowę. Tak że tego… Może lepiej już o bracie mym nie wspominać.

A pałeczkę przejmują…

Chciałabym, aby w zabawie wzięły udział kolejne osoby:

• Magda z bloga Magda M. – najładniejsza mama w blogosferze.
• Joanna z bloga Krzywa Prosta – autorka najciekawszego bloga łączącego lifestyle z kulturą.
• Ania z bloga Myśli i słowa wiatrem niesione – bo chciałabym, żeby mnie adoptowała i zabierała ze sobą w świat.
• Łukasz z bloga Roman Sidło – bo tylko on jeden ma szansę przebić mnie w dziwności faktów na swój temat.
• Gosia z bloga Gosiarella – bo na pewno porządnie przy tym zaszaleje.

Mam nadzieję, że dobrze się bawiliście. Zapraszam wszystkich do zabawy, nawet bez nominacji możecie ciągnąć ten łańcuszek dalej! Przeczytaj również:

• Zaglądamy pod poduszkę (czyli jeszcze więcej dziwnych faktów na mój temat)
• Moje życie w tytułach książek
• Odpowiadam na Wasze pytania

]]>