Love, Rosie, reż. Ch. Ditter

Do przeczytania: recenzja powieści Love, Rosie. Podchodząc do tego filmu, cały czas miałam świeżo w pamięci książkę Cecelii Ahern, która okazała się gigantycznym rozczarowaniem i jedną z największych porażek literackich, z jakimi miałam do czynienia w całym swoim życiu. Pewnie to właśnie z tego powodu podchodziłam do seansu na zupełnym luzie, bez większych oczekiwań. To też zagwarantowało mi całkiem miło spędzony czas, choć – co oczywiste – nie obyło się bez chwil irytacji… Scenarzystka Juliette Towhidi sprawiła, że ciężkostrawna historia opowiedziana przez Ahern nabrała nieco dynamiki, lekkości i humoru. Love, Rosie w wydaniu filmowym przebija dzięki temu wersję książkową, przez którą brnie się w bólach, cierpieniu i wściekłości. Choć oczywiście nie dało się tak całkowicie pozbyć smętnego rysu powieści, na podstawie której powstał film, a to z kolei przyniosło taki efekt, że w pewnym momencie seans stał się boleśnie nużący. No bo, do jasnej cholery, ileż można się mijać, smęcić i nie zauważać oczywistych oczywistości?

Źródło: filmweb.pl

Rosie i Alex byli fajni jako dzieciaki, fajni jako nastolatkowie i fajni jako dorośli, ale mimo całej tej swojej zajebistości nie uniknęli popadnięcia w banał. Polubiłam ich – i osobno, i razem – ale i tak stale musiałam zżymać się, że tak głupio się zachowują. Nic mnie bardziej nie irytuje, niż bliscy sobie ludzie, którzy nie potrafią ze sobą poruszać najważniejszych tematów, boją się otwartej konfrontacji i tylko latami rzucają sobie tęskne spojrzenia i aluzje, licząc na cud. A cudów, jak dobrze wiemy, nie ma.

Źródło: filmweb.pl

Love, Rosie podobał mi się pod wieloma względami. Piękne zdjęcia, znakomita ścieżka dźwiękowa, dobre aktorstwo (Lily Collins okazuje się naprawdę urocza!), świetny humor i specyficzny, bardzo przyjemny, ciepły i miły klimat. Fabularnie momentami bywa słaby, ale w porównaniu do książki i tak wypada wyśmienicie.

Źródło: filmweb.pl

Jedynym, czego twórcom filmu wybaczyć nie można, jest tragiczna charakteryzacja. Rosie jest oczywiście urocza – od początku do końca, ale jej wizerunek nie ulega prawie żadnym zmianom, choć chwile, kiedy imprezuje z okazji swoich osiemnastych urodzin i kiedy siedzi na dachu ze swoją nastoletnią córką, dzieli ładnych parę lat. Zabrakło tutaj także konkretnego wskazania, w jakim czasie rozgrywa się akcja. Ten problem irytował już w przypadku książki, a tutaj pozostaje niezmienny. Niby dostajemy drobne wskazówki, jak hit Las Ketchup czy Nokia 3310, ale to stanowczo zbyt mało, by pozbyć się poczucia denerwującego zagubienia w czasie i przestrzeni. Ważne jest jednak to, że mimo uchybień i nieco przesadnego rozwleczenia akcji, dobrze bawiłam się podczas seansu. Wiele razy zaśmiewałam się przy nim, kilka razy miałam ściśnięte ze wzruszenia gardło i jestem pewna, że będę go wspominać jeszcze przez długi czas. Może nawet któregoś dnia obejrzę raz jeszcze? Kto wie… Moja ocena: 6,5/10
Film obejrzany w ramach wyzwania ’1000 filmów’.