Mourinho. Anatomia zwycięzcy, Patrick Barclay

Bohater książki Patricka Barclaya nigdy nie był związany z moim ukochanym klubem, choć cały czas żywię nadzieję, że któregoś pięknego dnia właśnie tak się stanie. Nie trzeba być jednak fanem Chelsea czy Realu, aby przeżyć podczas lektury Anatomii zwycięzcy fascynującą przygodę. José Mourinho jest bowiem taką postacią, którą można pokochać niezależnie od kibicowskich preferencji. Zlatan Ibrahimovic powiedział o nim: „W Interze byłem gotów dla José Mourinho zabijać na boisku – taką motywację we mnie obudził” [s. 285]. Sir Bobby Robson prosił Mou, by ten nie stawał obok niego podczas pozowania do zdjęć. „Przy tobie będę brzydko wyglądał” [s. 103] – mówił. Desmond Morris zauważył z kolei, że „Gdybyśmy szukali aktora mającego wcielić się w niego w filmie, to musiałby być James Dean” [s. 200]. David Moyes dorzucił do tego: „Mourinho sprawił, że bycie trenerem stało się sexy” [s. 159]. Inni rozmówcy Barclaya dostrzegali wielki urok i ciepło bijące od charyzmatycznego trenera, a także szacunek do każdego – nawet chłopca do podawania piłek czy pracowników obsługi spotkanych na stadionie rywali.

ŹRÓDŁO

Bo taki jest José – serdeczny, uprzejmy, rodzinny. Stop! Jak się ma do tego jego wszczynanie awantur przy bocznej linii boiska? Wylatywanie za karę na trybuny? Publiczne zarzucanie sędziom matactw? Wielkie kłótnie z zawodnikami? Właściwie to nijak, bo sam The Special One mówi, że czym innym jest jego wizerunek prywatny, a czym innym publiczny, kiedy to staje się reprezentantem swojego klubu. O tych kilku twarzach Portugalczyka opowiada Patrick Barclay, choć nie da się ukryć, że sama książka ma raczej wymiar pochwalny. Na temat José wypowiadają się dziennikarze i zawodnicy, jego rywale i współpracownicy. Wszyscy oni mówią jednym głosem – doceniając profesjonalizm, charyzmę i urok Mou. Kilka skaz na tym idealnym życiorysie wyrysowuje sam Patrick Barclay, ale są to raczej małe epizodziki, nie psujące zanadto obrazu człowieka zdeterminowanego, inteligentnego, czarującego i wspaniałego. Ta jednostronność może trochę irytować, ale mnie bynajmniej nie przeszkadzała. Lubię trenera The Blues i doskonale wiem, że bez niego angielska piłka straciłaby wiele na wartości. Inny problem może psuć odbiór książki Barclaya. Tak naprawdę samego José nie ma tu zbyt wiele. Wszystkie jego wypowiedzi stanowią cytaty z konferencji prasowych i wywiadów – na potrzeby tej książki nie został Mourinho poproszony o nowe przemowy. To trochę drażni, ponieważ próżno szukać tu zaskoczeń i nowości. Warte uwagi stają się więc przede wszystkim wspomnienia rozmówców Patricka Barclaya, przywołane specjalnie na potrzeby Anatomii zwycięzcy. Bez nich, publikacja ta byłaby zaledwie zbiorem powszechnie znanych cytatów i paru wniosków samego autora. Czyli nudą, jednym słowem. Na szczęście ogólne wrażenia po lekturze książki Barclaya mam dobre. Poznałam bliżej ciekawą postać, nacieszyłam oko paroma wspominkami na temat sir Alexa Fergusona i mojego Manchesteru, parę razy uśmiechnęłam się i wzruszyłam, a przy tym po prostu dobrze spędziłam czas. Takie książki lubię, takich potrzebuję. Warto było. Moja ocena: brak
Książka (w super cenie!) do kupienia tutaj.