Nexus, Ramez Naam

Nexus to powieść całkowicie nie w moim stylu. Sci-fi i Klaudyna, któż by pomyślał? Długo się za nią zabierałam, długo czytałam i analizowałam, ale ostatecznie w pewnym momencie dałam się nie tylko przekonać, ale i najzwyczajniej w świecie porwać…

Ramez Naam przy okazji swego literackiego debiutu zaprezentował światu powieść, do której pasuje jedno szczególne określenie – i m p o n u j ą c a. W swej wizji wybiega on kilka dekad naprzód, opowiadając o świecie niesamowitych technologii i odkryć naukowych, gdzie dzięki tajemniczemu nanonarkotykowi ludzkie umysły mogą komunikować się i wzajemnie na siebie oddziaływać. Brzmi interesująco, prawda? Ale jednocześnie wizja Naama potrafi porządnie przerazić i wprawić w zdumienie. Jest tak okrutnie prawdziwa, tak strasznie prawdopodobna, że po lekturze w umyśle czytelnika może pozostać uczucie prawdziwego strachu. Bo choć opisane w powieści technologie mogą wydawać się fascynujące i jak najbardziej pożądane, to kiedy dostęp do nich uzyskają nieodpowiedni ludzie, tragedia może pojawić się na wyciągnięcie ręki.

Alfred Hitchcock mawiał, że film powinien zaczynać się od trzęsienia ziemi, potem zaś napięcie ma nieprzerwanie rosnąć. W Nexusie, choć to książka, nie film, przykazanie to spełnione zostaje w stu procentach. Ta pełna napięcia, intryg i zagadek książka w żadnych fragmencie nie nudzi, bo pierwsza bomba wybucha już na samym początku, pociągając za sobą kilkaset kolejnych eksplozji. I tak do końca, rozdział po rozdziale, strona po stronie…

To może być wadą i zaletą. Akcja wre i porywa czytelnika ze sobą, ale jednocześnie w pewnym momencie można dojść do wniosku, że w całej tej historii zbyt wielki nacisk położono na efekciarstwo. To tak, jakby Ramez Naam pisał powieść z myślą przede wszystkim nie o samym tekście, a o ekranizacji. Te wszystkie wybuchy, te imponujące opisy walk, bardzo plastycznie przedstawione wspomnienia bohaterów i cały ten klimat rodem z filmu sensacyjnego sprawiają, że historia ta zdaje się być lepszym materiałem na szklany ekran, aniżeli na książkę. Nie nudziłam się przy Nexusie, przyznaję, ale nieraz podczas lektury towarzyszyło mi nieznośne uczucie zniechęcenia. Chyba preferuję napięcie innego rodzaju i nie tak szalenie pędzącą narrację.

Ale do poznania debiutu Rameza Naama i tak mam zamiar Was zachęcić. Na pewno jest to powieść niebanalna i interesująca, którą miłośnicy gatunku pokochają od pierwszej do ostatniej strony. Pozostali również nudzić się nie będą, a i dotrze do ich umysłów mnóstwo nowych pytań i refleksji. To niezwykle cenne. Nie każda książka może coś takiego zaoferować…

Moja ocena: 7,5/10

literatura amerykańska | recenzja | Ramez Naam | literatura | recenzje książek