Pamiętniki Carrie (The Carrie Diaries)
Kiedy zaczęły mnie nudzić seriale z wampirami, wilkołakami i innymi dziwacznymi stworzeniami, małżon postanowił znaleźć dla mnie coś przyjemnie luźnego. Padło na Pamiętniki Carrie – prequel słynnego Seksu w wielkim mieście, w którym poznajemy perypetie młodej Carrie Bradshaw i jej licealnych przyjaciół. Z kultowym serialem z Sarą Jessicą Parker w roli głównej produkcja stacji The CW ma niewiele wspólnego, ale też nie taki był zamysł twórców, bowiem przygody nastoletniej Bradshaw oparte są w całości na powieści Candace Bushnell, Dzienniki Carrie i fakty jakie przedstawiają nie mają pokrycia w rzekomej przyszłości bohaterki. Jednakże niezależnie od tego, czy jesteście fanami Seksu… czy nie, warto włączyć kilka odcinków Pamiętników Carrie i przekonać się, czy odpowiada Wam taki sposób przedstawienia tej historii…
Akcja serialu rozgrywa się w latach osiemdziesiątych. Na ulicach rządzą natapirowane włosy i kolorowe spódniczki, w głośnikach królują Duran Duran i Madonna, a dzieciaki zamiast marnować czas przed komputerami, spotykają się w knajpkach, słuchają wspólnie muzyki i zapisują się na miliony zajęć pozalekcyjnych. Szesnastoletnia Carrie mieszka na przedmieściach Connecticut z zakręconym ojcem i zbuntowaną młodszą siostrą, Dorrit (współcześnie nazywano by ją „dzieckiem emo”), ale centrum jej świata stanowią wyjątkowi przyjaciele…
 |
| Źródło: filmweb.pl |
Na zdjęciu powyżej zaprezentowani są kolejno:
- Carrie Bradshaw – w tej roli przeurocza AnnaSophia Robb, którą możecie kojarzyć z filmu Most do Terabithii. Carrie jest postacią ultrasłodką (za słodką!) i nieco naiwną, ale nie da się jej nie lubić – ma w sobie sporo ciepła i uroku, a przy tym jest śliczna i doskonale wystylizowana na barwną ptaszynę dorastającą w latach osiemdziesiątych.
- Sebastian Kydd – ulubieniec nastolatek, Austin Butler, odgrywa w serialu rolę bogatego lekkoducha, któremu brak autorytetów i który uwielbia wpadać w kłopoty. To taki dość typowy obrazek przedstawiający syna bogatych rozwiedzionych rodziców, który szuka jedynie uwagi i zrozumienia drugiego człowieka…
- „Mouse” – patrząc na nią, aż trudno uwierzyć, że Ellen Wong dobiega trzydziestki, bowiem jej bohaterka wygląda zdecydowanie najmłodziej z całej ekipy. Mouse to barwna, przezabawna postać, która urodziła się po to… by pójść na Harvard. Nauka jest sensem jej istnienia, a walka o jak najwyższe oceny ulubioną rozrywką. Ale, ale! Nawet taką myszkę scenarzyści uwikłają w wiele niegrzecznych, śmiesznych, a czasem i niebezpiecznych sytuacji.
- Maggie Landers – zakochałam się w uśmiechu Katie Findlay, mimo że jej bohaterka nie zawsze wzbudza zrozumienie i sympatię. Dziewczyna jest piękna, ale kompleksy i tak przygniatają ją do podłogi. Na tyle, że pakuje się ona w bardzo niefajne relacje z nieodpowiednimi facetami i jedyne, co może jej to przynieść, to kłopoty. I tragedie.
- Walt Reynolds – w tej roli szerzej dotąd nieznany Brendan Dooling. W świecie Carrie Bradshaw musiała znaleźć się postać przyjaciela-homoseksualisty, miłego i ułożonego chłopaka, którego problemy z własną seksualnością spychają na margines. Walt jest nieco sztywny i przesadnie ugładzony, ale wpływ na to może mieć jego purytańskie wychowanie. Dodajcie sobie dwa do dwóch. Już pewnie domyślacie się jakie przeszkody na niego czekają?
- Larissa Loughlin – odtwórczynię tej roli, Freemę Agyeman, możecie kojarzyć z seriali Doktor Who albo Law & Order: UK. To zdecydowanie najbarwniejsza postać Pamiętników Carrie. Energetyczny wulkan, magnetyczna osobowość, nieprzewidywalność i totalna oryginalność – taka jest właśnie Larissa, naczelna prestiżowego magazynu modowego Interview…
 |
| Źródło: chloehelpme-rph.tumblr.com |
W serialu spotkamy jeszcze cały szereg interesujących postaci. Na przykład szkolną piękność – przebojową Donnę LaDonnę, wyzwoloną imprezowiczkę – Samanthę (genialna!) i moją ulubienicę – Dorrit Bradshaw, wspomnianą wcześniej siostrę głównej bohaterki.
Dorrit to najlepiej napisana postać tej produkcji. Spośród grona młodych bohaterów jako jedyna wyróżnia się charakterem i „pazurem”. Jest ironiczna, zabawna, mroczna i naprawdę wyjątkowa. Wyjątkowy jest także jej ojciec, Tom (Matt Letscher), który stara się trzymać w ryzach dorastające córki, ale jedyne co mu wychodzi, to bycie zabawnym, rozczulającym i pociesznym tatuśkiem…
 |
| Kiedy wracam z księgarni lub biblioteki, wyglądam dokładnie tak jak Mouse 🙂 filmweb.pl |
Pamiętniki Carrie to serial ukierunkowany na młodego widza, ale jestem pewna, że jeżeli szukacie odrobiny rozrywki albo kochacie się w kolorowych latach osiemdziesiątych, serial ten dostarczy Wam mnóstwa radości. Choćby dla muzyki, mody i scenerii tamtych barwnych czasów warto spędzić parę chwil z Carrie. A że przy okazji uśmiejecie się lub wpadniecie w zadumę – to chyba dobrze, prawda? Tylko nie wystraszcie się lukru – twórcy serialu postawili na mnóstwo naiwności i słodkości, które nie każdemu przypadną do gustu.
Moja ocena: 7,5/10
Hmm, nie, to jednak nie dla mnie 🙂
Nie lubię wypowiedzi bez uzasadnienia 😀
Co Cię nie przekonuje? 🙂
Jak patrzę na te zdjęcia, od razu przypomina mi się okropnie kolorowy, jaskrawy "Bejbi blues".
Szczerze wątpię, czy to serial dla mnie, zwłaszcza, że ostatnio gustuję raczej w cięższych, kryminalno-prawno-politycznych produkcjach. Może kiedyś. Na pewno jednak, zanim włączę "Pamiętniki Carrie", obejrzę "Seks w wielkim mieście", bo tego serialu chyba wstyd nie znać.:)
W "Bejbi blues" chodziło o przesadę, bohaterowie byli zdecydowanie przestylizowani. "Pamiętniki" rozgrywają się jednak w latach osiemdziesiątych, które takie własnie były – lekko kiczowate i mocno kolorowe.
Może być ciekawe, ale jak na razie pozostaje mi wpisanie tego serialu do „chcę obejrzeć”. I tak mam już do nadrobienia półtora sezony „Pamiętników Wampirów” i zaraz dojdzie cały pierwszy sezon „The Originals”. Za przedstawiony przez Ciebie serial pewnie prędzej zabrałabym się, gdyby był emitowany, na jakimś dostępnym dla mnie kanale, a tak z pewnością nie jest. :<
Ale kiedyś na pewno mu się bliżej przyjrzę. 🙂
Namiętnie oglądam i polecam 😉
Przekonalas mnie:) jak skoncze gotowe na wszystko, homeland, slodkie klamstewka to wezme sie za ten serial. Pozdrawiam
Oglądam i bardzo mi się spodobał. Nie jestem na bieżąco, ponieważ staram się skończyć "Chirurgów", ale na pewno nadrobię zaległości 🙂
Ja uwielbiam, nawet nie zauważyłam kiedy mnie wciągnął 😉 Czekam na dzisiejszy odcinek!
*Jutrzejszy, jeden dzień wolnego i już czuję sobotę 😉
Dużo lukru? Hm, nie brzmi jak ,,coś dla mnie". Nie znam też ,,Seksu w wielki mieście". Na razie na tapecie mam ,,American Horror Story", ,,Chirurgów", ,,2 broke girls" i ,,Czas honoru", więc definitywnie nie mam miejsca na więcej 😉
Zrezygnowałam po pierwszym odcinku, ale jeszcze parę czeka na dysku, aż zmienię zdanie, co do tego serialu 🙂
AnnySophii Robb nie lubię oglądać, choć mimo to pewnie z braku laku (czytaj: z braku seriali) może zacznę oglądać. Na razie czekają na mnie: PLL, TVD, TSC i wiele, wiele innych 🙂
Jestem za stara na to, poza tym jako fanka "sexu w wlk miescie" nie potrafilabym sie przerzucic na ten, dla mnie Carrie jest tylko jedna! I jeszcze dziwi mnie to, ze zamiast wykorzystac zmianki z przeszlosci Carrie, to jak wynika z Twojej notki producenci tego zaniechali …
W serialu pojawia się Samantha – nawet dość podobna do swojej dorosłej wersji. Ale to właściwie jedyny element łączący oba światy [oczywiście poza samą Carrie]. Myślę, że ten brak odniesień wiąże się właśnie z tym, że serial ma opierać się na książce, której rzeczywistość też pokrycia z "Seksem" nie ma.
Na pewno się zapoznam z Carrie, wiele osób mi już polecało ten serial, a moja siostra gada o nim cały czas. Teraz jestem na etapie Sex in the city i zaraz potem lecą Pamiętniki Carrie 😉
Nie przekonałam się do ,,Seksu w wielkim mieście", więc i ,,Pamiętniki…" raczej mnie nie zachwycą.
Zresztą, mam zaległości w oglądaniu tylu świetnych seriali, że ten jeden będę mogła sobie odpuścić;)
Tak jak pisałam – ten serial z "Seksem w wielkim mieście" naprawdę niewiele ma wspólnego 🙂 Sama dorosłych przygód Carrie Bradshaw nie lubię, a w tych młodzieżowych jakoś się odnajduję.
Ale wiadomo – to nie jest niezbędne do życia arcydzieło, dobre na rozluźnienie, ale nie obowiązkowe 🙂
Całkiem lubię ten serial, nie jest moim ulubionym, ale staram się być na bieżąco, bo bardzo przyjemnie się go ogląda. 🙂 Też lubię Dorrit, i choć Maggie nie wzbudza we mnie jakieś niechęci, to ogromnie denerwuje mnie sposób mówienia aktorki, robi to za szybko i tak jakoś sztucznie. Ale ogólnie bardzo pozytywny serial. 🙂
Oglądam, jestem na bieżąco :). Uwielbiam muzykę lat 80. i to właśnie głównie z tego powodu zainteresowałam się tym serialem. Nie jest jakiś ambitny, ale na nudę jak znalazł. Lubię Carrie, Sebastiana i Larissę, natomiast zarówno Dorrit, jak i Mouse czasami nieźle mnie wkurzają ;). A Maggie w ogóle mi się nie podoba – w sensie jej gra w tym serialu; przez jej wiecznie niezadowolone miny i dziwny styl mówienia odechciewa się wszystkiego, a przecież jest taką ładną aktorką… Ciekawszą postać (aczkolwiek w smutnych okolicznościach) Findlay zagrała w serialu "Dochodzenie" (polecam). Ciekawa jestem, co będzie dalej w "Pamiętnikach Carrie". Swego czasu krążyły w sieci plotki, że drugi sezon jest ostatnim, ale to chyba nieprawda, więc wygląda na to, że Carrie i spółka doświadczą kolejnych przygód :).
Muzyka, rzyganie tęczą i świetne ciuchy są dla mnie w tym przypadku wystarczającym powodem do oglądania : D. Jednak porównując np. z Jane by design, Carrie bardziej przypadła mi do gustu. Postacie bardziej angażują w śledzenie ich poczynań, nie jest aż tak naiwnie i powierzchownie jak w Jane, scenarzyści bardziej się spisali, w moim odczuciu. Jest lepiej i ciekawiej, choć wątki podobne.
Ja z kolei uwielbiam Walta i Benneta (Walt jest bardzo nieporadny, ale w uroczy sposób, a Bennet jest po prostu świetnym ciachem, zauroczył mnie od pierwszej sceny : D, plus lubię motywy gejowskie), sporą część scen i tekstów Larissy, spojrzenie zbitego psa i charakter Sebastiana (okej, bardzo go idealizują, ale w taki przyjemny sposób, że aż chciałoby się być tak dobrym dzieciakiem jak on ; ). Poza tym lubię też Maggie i Donnę. Za to do Doris i Samanthy nie mogę się do końca przekonać.
też oglądam ten serial może nie jest porywający ale wciąga. Na wieczór, na chwile relaxu jest w sam raz:)