Powiedz wilkom, że jestem w domu, Carol Rifka Brunt

Bywa, że trafiam na literaturę młodzieżową, która znacznie różni się od tego, co zwyczajowo serwuje się młodemu czytelnikowi. Tak było np. z Tajemnicą Abigél, Londonistanem czy Białą jak mleko, czerwoną jak krew – naprawdę wyjątkowymi i zapadającymi w pamięć powieściami. Do tego zaszczytnego grona dołącza właśnie kolejna perełka – Powiedz wilkom, że jestem w domu – zdumiewający debiut Carol Rifki Brunt. Koniec lat ’80 XX wieku, przedmieścia Nowego Jorku. Nastoletnia June traci ukochanego wujka, Finna, homoseksualnego artystę chorującego na AIDS. Zamknięta w sobie dziewczyna przenosi się do własnej bezpiecznej strefy – wędruje samotnie po pobliskich lasach, oddaje marzeniom o życiu w Średniowieczu, wspomina niezwykłą więź łączącą ją z wujem i utraconą gdzieś po drodze dziecięcą przyjaźń ze starszą siostrą Gretą. June zostaje pozostawiona sama sobie, a nieudolne próby nawiązania znajomości z rówieśnikami tylko potęgują jej poczucie wyobcowania… Drugim samotnym okrętem na morzu tęsknoty za Finnem okazuje się jego „specjalny przyjaciel”, Toby, który pomału wkrada się do świata June. Tych dwoje stanowi dziwaczny duet, ale rodząca się między nimi więź wydaje się niesamowicie naturalna, piękna i wyjątkowa. Oboje uczą się czegoś od siebie nawzajem i niespiesznie odkrywają nowe oblicza Finna – jedno zarezerwowane dla partnera, drugie dla ukochanej chrześnicy. Choć za jego życia ich ścieżki nie splotły się ze sobą, szybko okazuje się, że tak naprawdę od zawsze współistnieli oni w jednej rzeczywistości. Rzeczywistości wykreowanej przez nietuzinkowego artystę. Powiedz wilkom, że jestem w domu jest powieścią niezwykle dojrzałą, subtelną, intrygującą. Na pewno nie przemówi do każdego nastolatka, za to z pewnością ujmie co wrażliwsze dusze. To opowieść o miłości, przyjaźni, tęsknocie, niewypowiedzianych żalach i skrywanych głęboko pragnieniach. O trudnych relacjach międzyludzkich, tolerancji i zazdrości. O różnych obliczach wyobcowania i samotności. O wyjątkowych ludziach, których losy potrafią wprawić w nieme osłupienie i poruszyć do głębi. To jedna z tych książek, która potrafi chwycić za serce, wkraść się do umysłu czytelnika i pozostawić w nim trwały ślad. Wspaniałe jest to, jak pięknym językiem posługuje się Carol Rifka Brunt – jak niespiesznie snuje swą opowieść, jak kreuje bohaterów, jak operuje metaforą i symbolem, jak wiernie osadza historię w wyznaczonym przez siebie czasie i miejscu, jak zręcznie i z wyczuciem wplata tu i ówdzie nawiązania do świata wielkiej sztuki. W tę opowieść wierzy się od początku do końca. Tą opowieścią żyje się od pierwszej strony po ostatnią. Nie może dziwić nikogo, iż Powiedz wilkom, że jestem w domu stała się obsypanym nagrodami hitem wydawniczym. W moim sercu ta historia będzie miała swoje specjalne miejsce już zawsze. Bo takich wzruszeń, takich emocji i takich ludzi się nie zapomina… Moja ocena: 10/10
Książka przeczytana w ramach wyzwania 'Z literą w tle’.