Przegląd Czytelniczy #1

W pierwszej edycji Przeglądu Czytelniczego opowiem Wam o trzech przytłaczających emocjami książkach. Będzie dużo wzruszeń, dużo poruszeń, krew, pot i łzy. I nerwy też będą, bo są wydawnictwa, które ewidentnie zapominają zatrudniać korektorów. Zapraszam do lektury!

Legia Mistrzów, Piotr Jagielski

Wydawnictwo: Prószyński i S-ka • Rok wydania: 2016 • Stron: 270

Jakimi osiągnięciami możemy chwalić się w polskiej piłce klubowej? Ostatnim wielkim wydarzeniem na tym polu był awans Legii Warszawa do 1/4 finału Ligi Mistrzów… dwadzieścia lat temu. Właśnie to historyczne wydarzenie stało się dla Piotra Jagielskiego pretekstem do spisania historii warszawskiego klubu i luźnej dyskusji na temat polskiej piłki. Sam pojedynek Legii z Panathinaikosem jest piękną klamrą spinającą opowieść dziennikarza w zamkniętą całość. Tym, co wyróżnia Legię Mistrzów na tle mnóstwa książek sportowych, jest jej język i forma. Książka napisana jest niemal jak gawęda – pełna osobistych wspomnień, szczerych sądów, dygresji i sięgających coraz głębiej opowieści i anegdot. Wypowiadają się w niej znani piłkarze i dziennikarze, a sam autor pozwala sobie na wiele prywaty. Dzięki temu czyta się ją doskonale, jak najlepszą powieść. Choć uwaga Jagielskiego koncentruje się na Warszawie lat ’90, Legii i historii stołecznego klubu, książka zainteresuje każdego fana futbolu. Dużo tu smaczków na temat realiów polskiej piłki, dużo interesujących wypowiedzi i sylwetek. Dużo też emocji, zapału i pasji. Ta opowieść wciąga i przypomina o czasach, które minęły, które były niezwykłe i miały swój specyficzny urok. Również o czasach, których wspomnienie boli, o upadku, o cwaniactwie – szczerze i dobitnie. Za tę szczerość, otwartość i pasję książę Jagielskiego bardzo sobie cenię. Moja ocena: 9/10

Giggs. Moje życie, moja historia, Ryan Giggs

Wydawnictwo: SQN • Rok wydania: 2011 • Stron: 229

Ta książka jest laurką Ryana Giggsa wystawioną samemu sobie i kumplom z Manchesteru United. Choć kocham tego człowieka całym sercem i choć zawsze marzyłam, by móc zobaczyć mecz z jego udziałem, jestem rozczarowana, jak cukierkową i przesłodzoną autobiografię popełnił. Po jej przeczytaniu można odnieść wrażenie, że Old Trafford to milusi klasztor pełen grzecznych chłopców, którym przydomek „Czerwone Diabły” dano zdecydowanie na wyrost. Ta książka to zero ognia, zero pikanterii, same słodkopierdzące wspominki wielkiego piłkarza. Oczywiście, w biografiach nie szukam skandali ani pozaboiskowych smaczków, ale Giggs nie opowiada w tej książce niczego, o czym już byśmy nie wiedzieli. Nie ma tu intrygujących anegdotek, prywatnych wynurzeń czy ciekawostek – są opisy meczów, które wszyscy widzieliśmy, opowieści o kolegach z drużyny i sporo niezbyt pasjonujących wywodów na temat dwudziestoletniej historii Giggsa w Manchesterze United. Z perspektywy fana jest to oczywiście książka warta uwagi – w końcu o ukochanej drużynie chce się czytać cokolwiek, ale to też sprawia, że mało kogo, poza wiernymi kibicami United, ta książka zainteresuje. Inną sprawą jest to, że nie popisał się w jej przypadku wydawca. Błędy w druku, błędy ortograficzne, literówki – mamy w tej książce niezły popis korektorskiej żenady. Tak słaba pod tym względem była chyba tylko biografia Wayne’a Roneya, notabene tego samego wydawcy. Nie polecam. Moja ocena: 3/10

Moje reguły gry, Pierluigi Collina

Wydawnictwo: Mireki • Rok wydania: 2005 • Stron: 177

Pierluigi Collina to prawdopodobnie najbardziej znany sędzia piłkarski przełomu XX i XXI wieku. Człowiek charyzmatyczny, o charakterystycznym wyglądzie, elegancki i powszechnie szanowany. Kiedy w 2002 roku nastąpił przełomowy moment jego kariery (choć sam nie lubi mówić o tym w ten sposób) – sędziowanie w meczu finałowym mistrzostw świata – Collina postanowił spisać swoje wspomnienia. Moje reguły gry to nie tylko biografia jednej z legend świata futbolu, ale również przepiękny list miłosny dedykowany piłce nożnej oraz interesujące przedstawienie świata sędziów piłkarskich – najbardziej samotnych postaci na stadionach. Collina jest ciekawym mówcą, ma wiele interesujących poglądów oraz fascynujących wspomnień ze świata piłki. Bardzo dobrze czyta się jego książkę, mimo że jest to raczej zlepek podzielonych na krótkie rozdziały i podrozdziały opowieści na wiele tematów. Mnie szczególnie zainteresowały kulisy pracy sędziego, opis jego przygotowań do meczów, preferencji kibicowskich, umiejętności wymaganych na boisku itd. To bardzo ciekawe elementy futbolowej rzeczywistości, o których nie miałam dotąd pojęcia, a które teraz zostały mi przybliżone w fascynujący sposób. Ta książka będzie dobra dla każdego fana piłkarskiego, nawet młodego, niepamiętającego Pierluigiego Colliny. Włoch umiłował sobie futbol i pisze o nim w sposób ekscytujący, nieco romantyczny i po prostu piękny. Takie książki poświęcone piłce chce się czytać. Moja ocena: 8/10 Przeczytaj również:

• Wszystkie wpisy opatrzone etykietą „piłka nożna”
• Wszystkie wpisy opatrzone etykietą „Manchester United”

Książki przeczytane w ramach wyzwań: ’Pod hasłem’ (pierwsza), ’Grunt to okładka’ (wszystkie), ’Z półki’ (druga i trzecia) oraz ’Dziecinnie’ (wszystkie).