Ptaszydło, Max Bentow

Powieści z dreszczykiem pojawiają się w moim życiu nieczęsto – raptem kilka razy do roku. Ale jak już na jakąś trafiam, zazwyczaj robi na mnie piorunujące wrażenie, porywa bez reszty i na długo zostaje w głowie. Mam szczęście do wybierania naprawdę dobrych książek tego typu – podobnie było w przypadku bestsellera Ptaszydło, otwierającego cykl o komisarzu Nilsie Trojanie. Powieść Bentowa okazała się naprawdę warta uwagi.

Rzecz dzieje się w Berlinie. Komisarz Nils Trojan musi poradzić sobie z falą makabrycznych zbrodni, których ofiarami padają piękne blondynki. Znaki rozpoznawcze mordercy – oskubane ciała ptaków, pozostawiane na miejscach zbrodni, brak śladów w mieszkaniach, okrutnie potraktowane zwłoki ofiar. Wszelkie tropy prowadzą donikąd, bezpośrednio zagrożeni stają się bliscy Trojana, a rozwiązanie zagadki wciąż okazuje się być poza zasięgiem policji. Czy kiedy wszystkie elementy układanki nareszcie znajdą się na właściwych pozycjach, nie będzie już za późno? Co stanie się, kiedy morderca uderzy w najczulszy punkt komisarza? Jakie jeszcze makabryczne pomysły ma w zanadrzu bezwzględny psychopata? Jeżeli jesteście tego ciekawi, koniecznie sięgnijcie po powieść Bentowa.

Jak na obfitujący w okrutne szczegóły kryminał, Ptaszydło okazuje się być lekturą wyjątkowo łatwą w odbiorze. Zasiadasz do książki o poranku (bo przecież nie wieczorem!), a popołudniową porą znasz już całą historię od początku do końca. Przeżyłam z tą książką kilka naprawdę udanych godzin i cały czas pozostaję pod głębokim wrażeniem pomysłu Maxa Bentowa na tę opowieść.

Ale! Pomysł nigdy nie jest wystarczający i jeżeli wykonanie zawiera jakiekolwiek uchybienia, trudno o stuprocentowo pozytywny odbiór lektury. Tutaj mamy do czynienia z historią naprawdę emocjonującą – napięcie jest odpowiednio dawkowane, książka w żadnym momencie nie nudzi, bohaterowie są interesujący, wyjaśnienie wszelkich motywów logiczne, a całość zostaje spięta zgrabną klamrą. Tyle tylko, że gdzieś w całej tej historii brakuje samego… zbrodniarza. Tak naprawdę zarówno jego osobę, jak i motywy, jakie nimi kierowały, poznajemy pod sam koniec powieści, gdzie życie bohatera zostaje streszczone na kilku zaledwie stronach. Nie jest to zabieg trafny, ponieważ przez większą część lektury czytelnik ma wrażenie, że portret mordercy zostaje zarysowany zbyt niewyraźnie i mało sensownie. Dobrze by było stale czuć jego obecność, czuć jego oddech na plecach. Tymczasem postać mordercy to pojawia się na miejscu zbrodni, to znika na wiele, wiele stron. Po to tylko, by pojawić się przy kolejnej zbrodni, albo przy samym finiszu opowieści. Na pewno pozwala to utrzymać rozwiązanie zagadki w tajemnicy, ale też sprawia, że w czytelniku pozostaje pewien niedosyt. Wyjaśnienie podane na tacy, streszczone w zaledwie kilkunastu zdaniach? Nie, nie, nie. Jestem zdecydowanie na nie.

Na szczęście, w Ptaszydle tylko to jedno uchybienie psuło mi nieco odbiór powieści. Całość wypada naprawdę dobrze i emocjonująco. Na tyle, że z wielką niecierpliwością wypatrywać będę kolejnych dokonań literackich niemieckiego pisarza. Ptaszydło to debiut mocny, intrygujący i naprawdę świetnie wypadający na tle innych przedstawicieli gatunku. Warto spędzić w jego towarzystwie kilka mrocznych godzin…

Moja ocena: 7,5/10

literatura niemiecka | recenzja | Max Bentow | literatura | recenzje książek