[FILM] Podziemny krąg, reż. D. Fincher

Podziemny krąg

Film, który ciężko streścić lub opisać tak, by jednocześnie zachęcić do obejrzenia i nie zdradzić zbyt wiele. Klasyk oglądany chyba przez wszystkich, regularnie wymieniany przez widzów jako jedno z arcydzieł mających największy wpływ na ich życie. Opowieść o walce z systemem, o życiu w wielkim mieście, o wolności i konfliktach z samym sobą.

Co poszło nie tak?

• Mam problem z tym filmem taki, że od dawna znam rozwiązanie jednej z najważniejszych jego kwestii, przez co podczas seansu skupiałam się nie na samej historii, a na podpowiedziach sugerujących ostateczne rozwiązanie. Z tego też powodu nie umiem dokładnie określić swoich odczuć wobec niego. Mam za to jeden wniosek: przy takich filmach zdradzanie tak ważnych motywów przed seansem powinno być karane.

Zbiór zalet

• Niejednoznaczny przekaz i wiele dróg interpretacji, które sprawiają, że Fight Club jest filmem, który może znaleźć swoje specjalne miejsce w sercu każdego widza. To jeden z tych elementów, który czyni go absolutnie wyjątkowym i niezapomnianym.
• Edward Norton, Brad Pitt i Helena Bonham Carter jako odtwórcy najważniejszych ról są doskonali w każdym calu. Powiedziałabym, że ich bohaterowie to jedne z najciekawszych i najbardziej wyrazistych postaci w historii kina.
• Rewelacyjny, mistrzowski wręcz scenariusz i genialne dialogi. Fight Club jest jednym, wielkim cytatem – aż chciałoby się z marszu przywołać każdą z wygłoszonych w nim kwestii.
• Wspaniała muzyka, stanowiąca idealne dopełnienie całości. Po tym seansie pewnie będę musiała zaktualizować swoją listę najukochańszych soundtracków, ponieważ ten zdecydowanie zasługuje na odnotowanie we wszelkich rankingach.
• Ponadczasowość i uniwersalizm. Mimo że produkcja pochodzi z lat dziewięćdziesiątych, nie zestarzała się ani trochę. Jej przekaz i tematyka wciąż są jak najbardziej na czasie. Ba, świat idzie do przodu, a problematyka Podziemnego kręgu wydaje mi się dziś aktualna jak nigdy dotąd.
• Niepowtarzalny, specyficzny klimat i humor. Nie do każdego przemówi ta surrealna nuta i obowiązek włączenia myślenia, ale ja zdecydowanie cenię sobie filmy, które w całej swej niepozorności niosą niesamowity ładunek emocjonalny – nawet tak surowy. I które wiedzą, co to prawda o życiu i świecie.

Podsumowując

Fenomen filmu Davida Finchera kryje się w wielu drogach jego interpretacji, w niejednoznaczności i klimacie, o którym trudno zapomnieć. To jeden z takich filmów, które można oglądać bez końca i do których chce się wracać. Moja ocena: 9/10Film obejrzany w ramach wyzwania ’1000 filmów’.