Stoker (2013)

Czy zdarza Wam się podziwiać absolutnie piękny i wysmakowany film, w którym każdy kadr jest małym dziełem sztuki, a o którego fabule bardzo trudno cokolwiek powiedzieć? Jeśli nie – obejrzyjcie Stokera. Chan-wook Park, współpracując ze scenarzystą Wentworthem Millerem (tak, to ten ze Skazanego na śmierć) i grupą wyśmienitych aktorów, stworzył obraz niepokojący, wywołujący dreszcze i piękny w każdym detalu. Jeżeli posypią się tu nominacje do nagród wszelakich za zdjęcia, montaż, scenografię, muzykę i dźwięk, ani przez moment nie będę zaskoczona. Bo od strony technicznej jest to jeden z najbardziej wyjątkowych filmów, jakie w życiu widziałam.

Rzecz dzieje się w pięknej wiktoriańskiej posiadłości, pełnej zakurzonych zakamarków, antyków, skrzypiących schodów i przerażających kątów. Po tych wysmakowanych, eleganckich wnętrzach niczym duchy snują się główne postaci dramatu – aspołeczna nastolatka, India (Mia Wasikowska), odrętwiała i senna wdowa, Evelyn (Nicole Kidman) oraz mroczny i uwodzicielski stryj Charlie (Matthew Goode). Atmosfera od pierwszej minuty jest ciężka i gęsta, a uczucie uporczywego niepokoju nie znika…

Od strony aktorskiej Stoker prezentuje się wybornie. Kidman w roli woskowej wdowy wypadła naprawdę dobrze. Wasikowskiej – jako niepokojącej autsajderce – również niczego zarzucić nie można. Największe pokłony należą się jednak Goode’owi, który wcielając się w postać enigmatycznego, przerażającego wujaszka, wykonał kawał niesamowicie dobrej roboty. Z całym szacunkiem dla Colina Firtha, który miał zagrać Charliego – on nie zrobiłby tego tak doskonale.

Oglądając Stokera zachwycicie się pięknem każdego najmniejszego detalu. Niezwykłe jest to, że nie ma tu elementów zbędnych – ani w kwestii wystroju, ani ubiorów, ani ujęć czy dźwięków. Wszystko jest dopracowane, idealnie wtopione w całość, a jednocześnie odpowiednio wyróżnione. Na tyle, że nawet pająk wędrujący raz to po kostce bohaterki, raz to po jej udzie, staje się szalenie istotną metaforą. A takich metafor, symboli, znaków i kluczy w obrazie Chan-wook Parka znajdziemy nieskończenie wiele…

Kiedy mamy do czynienia z opowieściami, w których kluczową rolę odgrywają schorzenia psychiczne, senne wizje i niedopowiedzenia, bardzo trudno o sensowną interpretację i jednoznaczną ocenę tego, co przedstawione na ekranie. Można się bowiem w Stokerze dopatrywać drugiego czy trzeciego dna, a wtedy ta pozbawiona solidnej fabuły historyjka staje się czymś więcej. Skąd bowiem czerpać pewność, że dany bohater istniał naprawdę? Skąd pewność, że nie mieliśmy do czynienia z sennymi urojeniami samotnej wdowy, zagubionej młodej dziewczyny albo przerażającego stryja o nieodgadnionej przeszłości?

Chan-wook Park nie daje odpowiedzi na wszystkie pytania, przeplatając teraźniejszość z przeszłością i tym, co zrodziło się w umyśle bohaterów. Historia rodu Stokerów okazuje się mroczna, splątana i fascynująca, pełna niedopowiedzeń i nieodgadniona. Można ją odbierać dosłownie, przyjmując za pewnik to, co nam zaoferowano na wierzchu, a można szukać głębiej i z przerażeniem uświadomić sobie, że to wcale nie musiało tak być…

Warto odwiedzić kino, bo Stoker stanowi ucztę nie tylko dla oka i ucha, ale i dla umysłu oraz wyobraźni.

Moja ocena: 9/10