Szum, Magdalena Tulli

Magdalena Tulli, z twórczością której miałam okazję zapoznać się w czasach studiów, kolejny raz atakuje mnie prozą, po której trudno złapać oddech i uspokoić galop myśli. Atakuje książką, która jest jednym wielkim cytatem – i to nie na żenująco banalny sposób coelhowski. Tę historię chciałoby się cytować zdanie po zdaniu – tak mądrze, przejmująco i pięknie została opowiedziana… Szum jest niewygodny w odbiorze, bo uwypukla prawdę o życiu i człowieku. Tulli przedstawia czytelnikowi neurotyczną bohaterkę, której losy śledzimy od najmłodszych lat po dorosłość. Kiedyś dziewczynka była niezapisaną kartą, jednak z czasem otoczenie odcisnęło na jej duszy liczne piętna, których pozbycie się nigdy nie mogło być możliwe. Była inna, była wyszydzana, nierozumiana. Zawsze – od najmłodszych lat – wyobcowana. Z czasem ujście odnajdywała w podniesionym głosie, później w gniewie, po to by ostatecznie otoczyć się murem fantazji, które pozostały z nią już do końca i które naznaczyły jej los. Nie jest to powieść epatująca bólem i cierpieniem – złe emocje są tu otoczone delikatną mgiełką – na tyle wyraźną, by nie odpychać czytelnika, i na tyle słabą, by wstrząsnąć nim i sprawić, że tu i ówdzie lektura Szumu będzie go uwierać i odbierać dech. Tak działają na odbiorcę tylko najlepsi twórcy. Szum, opowieść niezwykle odważna i osobista, w nienachalny acz stanowczy sposób mówi o problemach, z którymi mierzy się wielu. Skomplikowane relacje rodzinne, walka z demonami przeszłości, otaczanie się bolesnymi wspomnieniami, ciągłe rozpamiętywanie dawnych zdarzeń, poczucie wyobcowania w społeczeństwie i samotność wśród tłumów, to główne tematy, z którymi mierzy się Magdalena Tulli. Jej bohaterka, choć naznaczona przez niełatwe wspomnienia, snuje swą opowieść w sposób inteligentny – nie sili się na niepotrzebny patos, nie stara się również być przesadnie subtelna. Jest obecna w jej opowieści jakaś ironiczna nuta, choć dobrze skrywa ją metaforyczność przekazu i niezwykłe piękno języka. Tak napisane są najbardziej wartościowe dzieła. Warto sięgnąć po Szum. To krótka objętościowo, a jednak mocna i wyrazista proza, która zostawia w umyśle i duszy czytelnika niezacieralny ślad. Przygniata emocjami, przygniata prawdziwością, wprawia w osłupienie. Takich książek nigdy się nie zapomina. Moja ocena: 10/10
Książka przeczytana w ramach wyzwań: ’Polacy nie gęsi’ oraz ’Książkowe podróże’.