Teoria niegrzecznej dziewczynki, Hubert Haddad

Hubert Haddad, pisarz tunezyjskiego pochodzenia, zainspirowany historiami opowiedzianymi przez życie, postanowił spisać je na kartach niezwykle osobliwej powieści, Teoria niegrzecznej dziewczynki. Sięgając po nią, zupełnie nie wiedziałam, czego się spodziewać. Przychodziły mi do głowy skojarzenia z horrorem, jednak to, co otrzymałam, od horroru jest dalekie – mimo że dreszcze emocji towarzyszą lekturze nieustannie, a tajemnicze duchy raz po raz stukają gdzieś zza ściany… Przywykłam już do tego, że twórców francuskojęzycznych nie czyta się łatwo. Jest w ich języku, w sposobie opowiadania i budowania postaci coś takiego, co wznosi treść na nieco wyższy pozom, a przez to czyni lekturę małym czytelniczym wyzwaniem. Dlatego też długo zmagałam się z Teorią… i żywię wobec niej skrajnie odmienne uczucia. Bo przyznaję, męczyłam się trochę. Może jestem czytelniczym mięczakiem, może kimś mało inteligentnym, ale mimo że historia spisana przez Haddada jest w gruncie rzeczy mało skomplikowana, nie było mi łatwo przez nią przebrnąć. Język miejscami bywa mocno toporny, a sama akcja zupełnie pozbawiona jest dynamiki. I można by uznać to za wadę, ale trzeba uczciwie podejść do tematu powieści tak klimatycznej i specyficznej, która bez tej nuty grozy, aury tajemniczości i atmosfery o przyciężkawym charakterze, zwyczajnie nie byłaby sobą… Hubert Haddad przypomina o zapomnianych już nieco postaciach sióstr Fox, którym dziewiętnastowieczna Ameryka zawdzięczać mogła szał na seanse spirytystyczne. Losy bohaterek śledzimy na przestrzeni kilku dziesięcioleci – od czasów, gdy jako małe dziewczynki pierwszy raz usłyszały tajemnicze stukoty w nawiedzonym domu, przez lata chwały i lata rozłąki, aż po nieuchronnie nadchodzący czas śmierci. Autor zmusza czytelnika do zastanowienia się nad motywacjami rodziny Fox, nad kwestią istnienia duchów, nad istotą wiary w to, co niewidoczne dla oczu. Jego opowieść jest niejednoznaczna, miejscami zawiła, ale jednocześnie niesamowicie zajmująca, poruszająca serce i wyobraźnię i mocno ściskająca za gardło. To jedna z tych historii, która zostawia w czytelniku jakiś trwały ślad i nigdy nie da o sobie zapomnieć. Warto się z nią zmierzyć, mimo że momentami przydusza i przygniata. Moja ocena: 7,5/10