W drodze, Jack Kerouac

Trudno mierzyć się z klasykami, którymi zachwyca się świat. Szczególnie wtedy, kiedy wersję filmową (recenzja) uznaje się za jedną z najważniejszych produkcji swojego życia. Kilka tygodni temu naszła mnie nagła potrzeba poznania sztandarowego dzieła epoki bitników. I tak podróżowałam sobie z Salem Paradise’em, niespiesznie chłonąc opowieść o jego włóczędze po Ameryce przełomu lat czterdziestych i pięćdziesiątych.

Łatwo nie było.

Literatura drogi nigdy nie należała do najważniejszych nurtów mojego literackiego serca. Ale też mam świadomość, że to typ prozy wartościowej i szlachetnej, niezwykle pojemnej i wiernie odzwierciedlającej ducha danej epoki. W drodze uznaje się za dzieło wybitne, głębokie i prawdziwe, ale też proste w odbiorze. Narrator i główny bohater powieści, alter ego samego Kerouaca, nie sili się na skomplikowane zabiegi językowe, toteż jego opowieść uznać można za monolog oparty na strumieniu świadomości – prosty w odbiorze, ale też momentami nużący. Bo na pewnym etapie przygody szalonych włóczęgów czytelnikowi powszednieją, stają się odrobinę duszące, a cały ich czar gdzieś się ulatnia. Wciąż chciałoby się z nimi być, wciąż chciałoby się ich znać, ale już tylko na żywo, nie zaś w literackim odbiciu.

Kto choć trochę interesuje się klasyką literatury XX wieku lub zna filmową bądź książkową wersję On the Road, ten z pewnością wie, że bohaterowie Kerouaca istnieli naprawdę, a sama historia ma charakter autobiograficzny. Tacy byli bitnicy – buntowniczy, melancholijni, szaleni i wyzwoleni. Taka była Ameryka – przepełniona uprzedzeniami, pyszałkowata, różnorodna i barwna. Dlatego W drodze należy odczytywać jako manifest tamtego pokolenia i świadectwo życia w przebogatej amerykańskiej rzeczywistości.

Powieść Kerouaca nosi cechy arcydzieła i wybitnego przedstawiciela literatury drogi, ale nie znaczy to, że należy podchodzić do niej bezkrytycznie. Akcja miewa przestoje, a wokół miejscami pachnie jakimś niezrozumiałym wymuszeniem. To dobra, elektryzująca historia, ale lepiej przedstawiona na ekranie niż na papierze…

Moja ocena: 8/10