W pogoni za Metallicą, Piotr Kowieski, Przemek Jurek

Czytałam tę książkę na raty, przyznaję się. Jak myślicie, dlaczego? Była słaba? Nudna? Ciągnęła się i dłużyła? Ależ skąd! W pogoni za Metallicą to najznakomitsze lekarstwo na nudę. Źle! Na nudę, jak na nudę – przede wszystkim na doły, smutki, złe nastroje i zmęczenie. Człowiek pada na twarz, udręczony i wykończony, otwiera na dowolnej stronie i już jest w niebie… Z wielkim trudem odrywałam się od lektury i z wielką łatwością do niej wracałam. Tak pozytywnej, zabawnej i pokręconej książki dawno nie czytałam. Dodatkowo tak pięknie wydanej – nigdy dotąd!

Piotr Kowieski i jego żona Kaśka, to najpewniej jedyne małżeństwo w Polsce (a może i jedno z niewielu na świecie), które spędza czas przede wszystkim na… podążaniu za Metallicą. Ot, takie zwyczajne hobby pary kochających się ludzi. Zaliczyli już ponad sześćdziesiąt koncertów (póki co nie objawił się w Polsce nikt, kto miałby ich na koncie więcej), bywali wielokrotnie w Stanach Zjednoczonych, Japonii czy Australii, a także w takich egzotykach jak Zjednoczone Emiraty Arabskie, Chiny czy Meksyk. Co jednak istotniejsze – bywali i bywają na koncertach, ale to, co czyni ich wyjątkowymi to to, że dali się zauważyć i są już rozpoznawalni przez członków zespołu i ich ekipę. To nic wielkiego – pomyślicie? A chcielibyście, żeby idol pozdrawiał Was ze sceny, specjalnie do Was rzucał swoje gadżety albo z zaskoczenia przysiadał się do Was w hotelowym lobby? I to nie idol pokroju wokalisty kapeli podwórkowej, a wielkiej światowej legendy, którą kochają miliony… No właśnie!

Przemek Jurek (Kochanowo i okolice) spisał opowieść poprowadzoną na dwa głosy, w której przede wszystkim pierwsze skrzypce gra Piotr, ale kiedy swoje trzy grosze wtrąca żona, od razu robi się jeszcze weselej. Nasi bohaterowie to naprawdę niezwykła para – żyją wspólną pasją, są totalnie szaleni i nie sposób nie śmiać się w ich towarzystwie (przynajmniej w tym książkowym, ale pewnie „na żywo” jest jeszcze weselej). Przeżyli wiele, niejednokrotnie ryzykując albo licząc na łut szczęścia, ale właściwie prawie zawsze dopisywało im szczęście. Pojawienie się w kwaterze głównej Mety, bywanie pod samiuteńką sceną i na backstage’u, liczne rozmowy z członkami zespołu, a nawet… przekazywanie im pozdrowień za pośrednictwem pilotów ich samolotów. Pełen odlot! Jest czego zazdrościć i jest kogo podziwiać, ale przede wszystkim łatwo uwierzyć, że marzenia rzeczywiście się spełniają. Wystarczy tylko chcieć, dążyć do tego i mieć odrobinę szaleństwa w duszy.

Na książkę składają się wspomnienia peerelowskiej rzeczywistości (czyli jak to wtedy u nas z muzyką było) i pierwszych spotkań Piotra i Kasi, relacje z koncertów i spotkań z grupą, przerażające i zabawne anegdoty z podróży, a także opowieści o innych fanach i członkach zespołu. Całość uzupełniają wtrącenia na marginesie, w których możemy bliżej poznać Piotra Kowieskiego i jego poglądy. To tam krótko recenzuje on wszystkie albumy, przedstawia swój stosunek wobec każdego z członków zespołu, tworzy ultraciekawe rankingi (ulubionych kawałków, najlepszych koncertów, najfajniejszych pamiątek itd.) i wyraża opinie na różne okołomuzyczne tematy. Nie zapominam też o najważniejszym – o formie książki. Każdy rozdział uzupełniają zdjęcia muzyków (oczywiście wykonane przez Kowieskich), fanów, pamiątek, biletów i samych bohaterów książki – najczęściej w towarzystwie członków zespołu lub innych maniaków. Jak zwykle w przypadku Anakondy – wszystko na najwyższym poziomie, w niezwykle atrakcyjnej dla oka formie.

To nie jest książka wyłącznie dla miłośników Metalliki. Zachwyci ona każdego związanego z muzyką – opowiada o ludziach, którzy żyją pasją, podróżują, obcują z idolami i innymi fanatykami z najróżniejszych zakątków świata. Ich przykład udowadnia, że jak się chce, to można.

I – och! – jak cudownie się o tym czyta…

Moja ocena: brak
Książka przeczytana w ramach wyzwań ’Polacy nie gęsi’ oraz ’Książkowe podróże’.