Żółte ptaki, Kevin Powers

Muszę przyznać, że czegoś takiego się nie spodziewałam. Nie miałam co prawda wcześniej do czynienia z literaturą wojenną, ale obawiałam się, że otrzymam zalaną krwią historię o wybuchających bombach i zdewastowanych psychicznie żołnierzach. Żółte ptaki to jednak twór niezwykły – poetycki, barwny, głęboko poruszający. Taki, w którym sama wojna jest wyłącznie pretekstem do rozważań nad naturą człowieka, sprawiedliwością i sensem istnienia…

Irak. Dwóch dzieciaków zaciąga się do armii, jak czyni to wielu amerykańskich chłopców o ładnych buziach. Ten starszy, dwudziestojednoletni, zupełnie nieświadomie wyznacza sobie misję, aby otoczyć młodszego kolegę opieką. Coś jednak idzie nie tak. Po latach tylko jeden wraca do ojczyzny. Z blizną na twarzy, śladami na ciele, ranami w sercu i kompletną pustką w głowie. Ktoś rozpada się na kawałki, ktoś znika, staje się kolejnym numerem na liście. A my wnikamy w umysł tego, który przetrwał, który walczy z rzeczywistością, który staje się kolejną ofiarą historii i systemu. Takich jak on, są setki tysięcy. A Ameryka ma z czego być dumna.

Miłośnicy błyskawicznej akcji, rozlewu krwi i przyspieszonego bicia serca nie mają tu czego szukać. Ta historia wstrzymuje wskazówki zegara, zmusza do odwracania wzroku i powstrzymuje przed zamykaniem powiek. Bo człowiek nie chce widzieć koszmarnych obrazów, jakie stworzyła wyobraźnia Kevina Powersa. Bolesne jest zagłębianie się w jego debiutanckie dzieło – bo choć mamy tu do czynienia z prozą błyskotliwą i absolutnie nieszablonową, to potrzeba naprawdę stalowych nerwów, aby przez to wszystko przejść. I co w tym zaskakuje najbardziej, to to, że, obrazy wymalowane piórem Powersa nie odpychają przez jakąś obrzydliwość czy okrucieństwo. One przytłaczają prawdą i w tej swojej bolesnej prawdziwości są tak fascynujące…

W całej tej historii kryje się subtelne piękno – coś tak niezwykle nieprzystającego do miejsc i zdarzeń w niej opisanych. Kevin Powers rozlicza się z rzeczywistością współczesnych wojen tak niesamowicie spokojnie i cicho, że aż zaskakuje siła uderzeniowa jego powieści. Powieści, o której mówi świat. Powieści, która nieoczekiwanie staje się krzykiem wielu gardeł. Powieści, nazywanej beletrystyką prawdziwszą od literatury faktu. I choć mogłoby się wydawać, że to kolejna opowiastka z rodzaju tych, w których lubuje się przede wszystkim Ameryka, to jednak i polski rynek ta opowieść powinna zwojować.

O tym powinno się mówić.

Moja ocena: 9/10