Mouth to mouth (Niepokorna)

Niepokorna (2005)
reż. A. Murray

16-letnia Sherry (Ellen Page) mieszka w Londynie wraz z matką. Pewnego dnia postanawia uciec z domu. Trafia do Berlina i napotyka na swej drodze grupę młodych ludzi podróżujących do Portugalii na festiwal techno. Sherry od początku jest zafascynowana grupą i pragnie do niej dołączyć. Członkowie grupy godzą się na to – w czasie drogi Sherry dowiaduje się, że grupa nosi nazwę SPARK, a jej przywódcą jest Harry, który rzekomo pomaga młodym ludziom porzucić nałogi i wrócić do normalnego życia.

Członkowie grupy muszą wykonywać polecenia Harry’ego, za nieposłuszeństwo każdemu grozi określona przez grupę kara. Harry tłumaczy swoje zasady chęcią pomocy każdemu z członków tej małej społeczności. Sherry szybko przekonuje się, że grupa funkcjonuje nieco inaczej niż to wygląda z zewnątrz, zasady są brutalne, a wolność jej członków jest bardzo ograniczona… (za filmweb.pl)

Niepokorna to film, który bardzo trudno włożyć w jakieś ramy – to takie połączenie nieco surrealnej obyczajówki z dramatem psychologicznym. Zwróciłam na niego uwagę ze względu na odtwórczynię głównej roli – Ellen Page, która wzbudziła mój zachwyt w filmie Juno. Po tamtej znakomitej roli spodziewałam się kolejnej – i nie zawiodłam się.

Kreacje aktorskie w tym filmie zasługują na najwyższe uznanie – postaci są wyraziste i poruszające. Kiedy przeżywają dramaty, widz przeżywa je razem z nimi – są tak autentyczne i realistyczne. Oprócz znakomitej roli Page (w środku), świetnie spisał się również Maxwell McCabe-Lokos (po prawej):
choć prawda jest taka, że w Niepokornej warto zwrócić uwagę na każdą z licznych postaci – członkowie SPARKA tworzą grupę naprawdę interesujących indywidualności. Każdy z nich czymś przytłacza, każdy z nich czymś porusza, każdy z nich ma do opowiedzenia jakąś historię…

Oprócz znakomitej gry aktorskiej na wyróżnienie zasługuje również zapadająca w pamięć ścieżka dźwiękowa, idealnie wpasowująca się w surową scenerię, pozbawioną jakichkolwiek efektów specjalnych. Obraz ten jest niezwykle realistyczny i przytłaczający, a znakomicie dobrana muzyka tylko to podkreśla.
Mimo wszystko, ponad wszelkie zalety wysuwają się wady Niepokornej – oprócz tandetnego tłumaczenia tytułu, które jestem jakoś w stanie znieść, wielkim problemem jest schematyczność (nuda!) i przewidywalność (nuda!). Żadne ze zdarzeń nie jest zaskakujące, wnioski i rozwiązania podawane są na tacy, punkt kulminacyjny nie zwraca wielkiej uwagi, a zakończenie zdaje się być mocno wymuszone. Mimo tego, sądzę że film warto obejrzeć – choćby ze względu na bardzo dobrą grę aktorską i znakomitą muzykę.

Moja ocena: 6,5/10

Zdjęcia pochodzą ze strony filmweb.pl.