Pamiętniki Wampirów. Walka, Lisa Jane Smith

Odmóżdżania ciąg dalszy – tym razem za sprawą drugiego tomu cyklu Pamiętniki Wampirów, autorstwa L. J. Smith. Kiedy przed rokiem sięgnęłam po tom pierwszy byłam ubawiona mierną jakością prozy pani Smith i sporymi podobieństwami do Zmierzchu (a raczej powinnam była ująć to w kolejności odwrotnej, gdyż to Pamiętniki były wydane jako pierwsze). Zrażona słabizną książki długie tygodnie broniłam się przed serialem nakręconym na jej podstawie. Narzeczony się jednak nie poddawał i do oglądania skutecznie mnie przekonywał. Dziś już z wielką niecierpliwością czekam na każdy kolejny odcinek, wyrażając jednocześnie zdziwienie, że na kanwie tak miernej powieści można było stworzyć coś tak dobrego. Zdziwienie swe podtrzymuję wciąż, choć drugi tom cyklu – Walka – wypada w mych oczach nieco lepiej od pierwszego – Przebudzenia.

Najsłabszym punktem książki są niewątpliwie fragmenty z pamiętnika panny Eleny – dziewczyny płytkiej i prostej. Ja rozumiem, że nie ma co wymagać wyszukanego słownictwa i ciekawych wniosków ze strony tego emo-dziewczęcia, ale mogłoby się toto choć trochę wysilić, zamiast sprawiać wrażenie stereotypowej blondynki z sianem w głowie. Tym bardziej zaczyna zastanawiać co w tak przygłupiej dziewusze widzą tacy oczytani światowce, jak Damon i Stefano, a zastanawianie to prowadzi do prostego wniosku – ta książka w ogóle pozbawiona jest logiki i sensu. Z drugiej strony – w całym tym gronie nie widać ani jednej inteligentnej nastolatki (no, może za wyjątkiem Bonnie, ale ona irytuje mnie za to w serialu, więc nie mogę być obiektywna), która warta by była uwagi prawdziwie wartościowego faceta, toteż – z braku laku – trzeba zadowolić się samą urodą, nie bacząc na pustkę w ślicznej główce.

Za mało w tej części jest Stefano – dziewczyna nie wtajemnicza go w swe problemy i odnosi się wrażenie, że ten gdzieś przepadł i nie wyraża nią żadnego zainteresowania, co jest oczywistym absurdem. Sporą aktywnością wykazuje się za to Damon, co cieszy mnie bardzo mocno, gdyż nieustannie zaciskam kciuki za jego romans z Eleną. Wolę ją w objęciach męskiego i nieustępliwego samca, niż na kolanach pipkowatego małowampirzego lolka, jakim jest dla mnie Stefano – postać zdecydowanie zbyt mało charakterna, jak na zabójczego wampira.

Tym, co w Walce spodobało mi się najbardziej było jednak intrygujące zakończenie, które pozwala mieć nadzieję, że kolejny tom serii będzie dużo ciekawszy. Przebudzenie oceniłabym na trójkę, Walce dam nawet piątkę, więc – zauważając pewną progresję – mam nadzieję, że Szałowi – tomowi kolejnemu – wystawię ocenę jeszcze wyższą i wreszcie będę mogła pojąć zachwyty nad serią książek L. J. Smith, bo – póki co – tylko mnie to wszystko mocno bawi.

Moja ocena: 5/10

Zobacz również:

Seria Świat Nocy