Dzieci nie lubią się ruszać, czy może ktoś podcina im skrzydła?

Autor: Geomangio, źródło: foter.com

Dawno, dawno temu, kiedy lata dziewięćdziesiąte rozkwitały w pełni, dzieciaki spędzały po piętnaście godzin na dobę ganiając za piłką, bawiąc się w ganianego i organizując podchody. Kto zostawał w domu, gdy reszta bandy latała po podwórku, uznawany był za dziwaka i przedszkolaka (nawet jeśli metryka wskazywała, że już prawie osiągał -naście lat). Moje osiedlowe boiska były nieustannie oblegane, na placu zabaw ciężko było zaleźć wolną przestrzeń, a i każda ławka, każdy luźny kawałek chodnika i każdy fragmencik trawy stanowił arenę zabaw i rozgrywek na powietrzu. W podstawówce nie było zwolnień z wuefu, kombinowania z „niedyspozycjami”, ucieczek i uników – godzina, jaką można było spędzić na sali albo boisku była niemal przez wszystkich tą upragnioną, wyczekiwaną. Bo oznaczała przede wszystkim rywalizację, zabawę i chwilę odpoczynku dla spracowanej mózgownicy. Wiele lat później zaczęłam dostrzegać, że na podwórku spotkać można już tylko malutkie dzieci i ich mamy pchające wózki. Gdzie podziały się hordy dzieciaków i młodzieży, ganiającej się między blokami, kopiącej piłkę, skaczącej w gumę, grającej w zbijanego? Odpowiedź zawsze nasuwała się sama – siedzą przy komputerach, spędzają czas w zamknięciu, kiszą się w czterech ścianach klikając w guziki. Potwierdzenie stanowił dobywający się z wielu okien głośny dźwięk komunikatorów internetowych. W ten sposób dała się zauważyć śmierć osiedlowego sportu. W tym samym czasie media obiegały przeróżne informacje – że mamy najgrubsze dzieci w Europie i że większość uczniów omija lekcje wychowania fizycznego. Łatwo było wysnuć wniosek, że współczesne dzieciaki nie lubią się ruszać, a ich ulubioną aktywnością pseudofizyczną jest machanie padem i kontrolerem albo komputerową myszką… Od ponad roku jestem mieszkanką innego blokowiska. Od poprzedniego, sprawiającego wrażenie całkowicie wymarłego, dzielą mnie zaledwie trzy-cztery kilometry. A ja żyję w innym świecie, którego realia podważyły wszystkie moje dotychczasowe poglądy.

Autor: Geomangio, źródło:  foter.com

Tutaj dzieci w domach nie siedzą. Od rana do nocy (kiedy ja już snuję się w piżamie!) oblegają pobliskie place zabaw, boiska, siłownię na wolnym powietrzu, stół do ping-ponga i kilka innych interesujących punktów, o których na moim poprzednim osiedlu (wcale nie biednym, wbrew pozorom) młodzież może pomarzyć. Niesamowitą radość daje mi wychodzenie wieczorem na balkon i obserwowanie tabuna młodzików na pobliskim boisku do piłki. Bo to właśnie one – dzieciaki z częstochowskiego Wrzosowiaka przywróciły mi wiarę w to, że jednak współczesna cywilizacja nie zabiła w nich wszystkiego, o czym tak głośno trąbi się w mediach. Ze smutkiem myślę o mojej ukochanej dzielnicy, która wychowywała mnie przez prawie dwadzieścia dwa lata. Pamiętam tereny, na których bawiliśmy się w podchody – na ich miejscu stoi blok. Boisko, na którym zdzierałam kolana – też blok. Dawny plac zabaw – w połowie zajęty przez parking. Największe boisko i miejsce, które służyło nam do „wyścigów jakby_żużlowych na rowerach” goszczą teraz halę – nomen omen – sportową, która ze sportem ma tyle wspólnego, że otwiera się kilka razy do roku przed kibicami siatkówki. To zderzenie dwóch światów brutalnie udowadnia, że to nie dzieci są złe, a jedynie ci, którzy zamiast inspirować i stwarzać możliwości – podcinają skrzydła i zniechęcają do spędzania czasu na powietrzu.

Autor: aluedt, źródło: foter.com

Jasne, można dzieciakom zarzucać, że nie potrafią wykorzystać wszystkich możliwości – w końcu kawałek trawnika czy chodnika zawsze się znajdzie, wystarczy odrobina fantazji. Ale trudno o jakąkolwiek kreatywność, jeżeli nikt ich nie zachęca i nie inspiruje. Dzieci są grube? A kto, zamiast ugotować im porządny obiad, zabiera je do KFC albo wrzuca mrożonkę do mikrofali? Nie uczęszczają na wuef? A kto załatwia im zwolnienia? Nie lubią się ruszać? Może wyniosły to z domu? W końcu to rodziców naśladuje się w pierwszej kolejności. Nie znoszę gadania, że wszystkiemu winne są „dzisiejsze czasy”. Bo pośpiech, bo praca, bo ciężkie życie. Zamiast wydawać grube pieniądze na konsole i gry, kup dziecku piłkę, zapisz je do jakiegoś klubu, znajdź dla niego czas w weekend i pograj z nim choć trochę w badmintona albo zabierz na wycieczkę rowerową. Znam całe mnóstwo ludzi, którzy łączą pracę w pełnym wymiarze godzin z tabunem własnych pasji i wychowaniem dzieci. Nie są bogaci, mają przeciętne możliwości, ale wiedzą, że hamburger nie zastąpi małemu człowiekowi talerza pomidorowej, komputer przyjaciela, a Fifa paru chwil na świeżym powietrzu…

Autor: jDevaun, źródło: foter.com

Tak łatwo przez dziewięć miesięcy głosić hasła: „ważne, żeby zdrowe było” i zapomnieć o nich wraz z chwilą, z którą dziecko zacznie być choć odrobinę samodzielne. To, że idziemy na łatwiznę, bo taka ludzka natura, nie znaczy, że dzieci mają dziś wychowywać konsole i Internet. Marzyłeś o zdrowym maluchu, to spraw, żeby był taki całe życie. Nie przyczyniaj się do poszerzania statystyk otyłości, nie załatwiaj lewego zwolnienia z wuefu, nie wychowuj sobie przyszłej kaleki, zawalcz o jakąkolwiek przestrzeń dla aktywnych w swojej okolicy, podpowiedz, jak ciekawie można bawić się na podwórku. Jako rodzic stanowisz dla dziecka wzór i autorytet, skoro więc zdecydowałeś się wydać na świat nowe życie, weź odpowiedzialność za swoje czyny i nie dbaj o zdrowie dziecka wyłącznie w oczywisty i łatwy sposób przez pierwsze miesiące jego życia, a czyń to również później, póki jeszcze jego wzorem do naśladowania nie jest bohater kreskówki albo starszy kumpel z podwórka… Na rozwiązanie wielkich problemów atakujących cały świat nie ma złotych środków. Na pewno niewiele zmieni post na maluczkim blogu, bo prostych rozwiązań nie ma, a zmienić cudzy światopogląd niełatwo. Ale namawiam, uczulam i wzywam do refleksji. Dzieci naprawdę pokochają aktywność fizyczną, jeśli tylko stworzy im się ku temu odpowiednie warunki i odpowiednio pokieruje. Nie muszą zostawać od razu piłkarzami i baletnicami, ale nie muszą też być skazane na ciągłe klikanie, gapienie się w ekran, garbienie i hodowanie oponek na małych brzuszkach. Kontrast, jaki dostrzegam wokół siebie, jest niezbitym dowodem na to, że jednak się da. Trzeba tylko chcieć i mieć gdzie.