Czeskie historie, których nie zapomnisz – o książce "Lucynka, Macoszka i ja" Martina Reinera

Lucynka, Macoszka i ja – recenzja

Rezolutna pięciolatka, która zdaje się być zbyt dorosła na swój wiek. Poeta wyklęty, o którym słuch zaginął. Zamknięty w sobie dwudziestoparoletni listonosz. Piękna dziewczyna z psychicznymi problemami. Czechy czasu bolesnych przemian. Przytłaczający Londyn. Odkrywanie siebie, nauka życia, dojrzewanie. Tak – w sposób hasłowy – można by przedstawić zawartość powieści Reinera. Tylko czy to nie będzie zbyt duże uproszczenie? Niełatwo pisze się o takich książkach. Bo z jednej strony wiem, że ma ona w sobie wiele uroku i przyciągnie wielu miłośników literatury. Z drugiej jednak – wiem też, że kryje w sobie drugie – a może nawet i trzecie – dno, że w tle przewija się życie społeczno-polityczne Czech i Czechosłowacji i że nie każdemu przypadnie do gustu poetyckość, kameralność i niezwykłość tej opowieści.

instagram.com/kreatywa

Niby akcja płynie powoli, niby to taka spokojna historia, a jednak były momenty, w których czułam przyspieszone bicie serca i ekscytację równą zgłębianiu rasowego kryminału. Czuć w powietrzu nutkę tajemnicy, a nietypowa konstrukcja tej powieści pozwala na stopniowanie napięcia, przez co czytelnikowi trudno jest się od niej oderwać. Trudno jest się od niej oderwać również dlatego, że opowiada o zwykłych-niezwykłych ludziach i o zwykłych-niezwykłych czasach w historii Europy. Choć teoretycznie obserwujemy życie Tomasza i małej Lucynki, choć teoretycznie chodzi tutaj o coś zupełnie innego, to nie da się ukryć, że Martin Reiner rozlicza się ze swoją ojczyzną i poświęca jej ważną część swojej powieści. Nie to jest jednak „najważniejszym punktem programu”. Lucynka, Macoszka i ja będzie książką, która zapisze się w mojej pamięci jako ta, w której znajduje się absolutnie najwięcej przecudownych wyrażeń i wyśmienitych porównań. Dobitnie widać tutaj, że autor ma doświadczenie w tworzeniu poezji, ponieważ jego powieść ma w sobie tyle poetyckości, tyle lirycznego piękna i tyle pięknych słów, że aż miałoby się ochotę na każdej stronie zaznaczyć co najmniej kilka cytatów godnych zapamiętania na zawsze. I myślę sobie, że każdy, kto chciałby w życiu sam tworzyć, powinien udać się do Martina Reinera na nauki. Bo mnie jawi się on jako prawdziwy mistrz słowa. Prawdziwy artysta. Człowiek zasługujący na stanie się klasykiem czeskiej literatury. Moja ocena: 9/10
Książka przeczytana w ramach wyzwań: ’WyPożyczone’, ’Gra w kolory’ oraz ’Czytelnicze wyzwanie 2017′ (kategoria: Książka, której akcja dzieje się w latach 90-tych).]]>